‘Duitslandstraat’, tik ik op de TomTom. Op weg naar het halfjaarlijkse etentje in een Thai’s restaurant in Poort met de ex-redactie van het Dagblad van Almere.
Ja ja, we zouden na al die jaren zo weer kunnen beginnen.
Het apparaat leidt me via de A6 richting de nieuwe stadswijk.
Ik kom er eigenlijk nooit. Wat het aan Almere bindt is mij onduidelijk.
Vlak voor de Hollandse brug maant Vera van de TomTom mij naar rechts te gaan en dan weer scherp naar rechts.
‘Over honderd meter rechtsaf’, zegt Vera daarna.
Net op tijd trap ik op de rem. Rechtsaf is een vage parkeerplek die eindigt in blubber.
Dit bindt Poort dus met Almere. Zo was het vroeger ook in Haven.
‘Bestemming bereikt’, zegt Vera even later. Nergens een Thais restaurant te bekennen.
De Duitslandstraat eindigt in grote betonblokken. Heel vroeg-Almeers.
De andere kant op, kruising over en daar zie ik in een flits het woord ‘Thai’ op de muur.
Ik parkeer en wil naar binnen.
‘Thai Massage’, staat er op de deur.
Ik twijfel, maar voel ook wat spanning in de onderbuik.
Dan zie ik schuin aan de overkant van de straat ‘Taj Mahal’, restaurant’ staan.
Saved by the bell.
Want als ik dat niet gezien had……..…
Columns
Naam
Strengerd
“De Strengerd in Almere Parkwijk is een zwakke school”, zegt de onderwijsinspecteur. “Dit is mijn besluit en hier moet u het mee doen.”
Als ik dit lees voel ik de adrenaline borrelen.
Volgens de inspectie laat onder andere de leerlingenzorg te wensen over.
Op de Strengerd zitten gedragsintensieve leerlingen. Vroeger spraken we van ZMOK: Zeer Moeilijk Opvoedbare Kinderen.
Vorige week was ik op de Strengerd.
In de klas.
Ik sprak met leerlingen en leraren.
Wat een fijne school. Kinderen gaven me een hand, begroetten me, vertelden me wat ze aan het doen waren.
Ik voelde me welkom bij hen in de klas.
En de leraren? Ieder kind verdient zulke leraren. Vol persoonlijke aandacht. Voor ieder kind steeds weer een compliment, een aansporing, een hand op de schouder.
Ze mogen zelfs voor het eerst aan het schoolvoetbaltoernooi meedoen.
De school ademt een en al structuur. Precies wat deze kinderen nodig hebben.
“Zwak”, bromt de inspecteur vanachter zijn bureau. “Geen goede zorg voor de leerlingen.”
De stoom komt inmiddels fluitend uit mijn oren.
Het is een belediging voor de kinderen, docenten en ouders om juist deze school ‘zwak’ te noemen. Een school waar docenten topsport bedrijven door dag in dag uit de kampioen voor de leerlingen te zijn die deze kinderen verdienen.…
45 km
“Man schiet op”, mopper ik als ik langs de Mc Donalds van Stad naar Haven rijd. Voor ons sukkelt een
grote Toyota, licht slingerend, voort.
“Kijk nou”, zegt mijn vrouw Jessica, “hij heeft een 45 km-bordje achterop.”
Nu zie ik het ook.
De Toyota die twee keer zo groot is als onze Skoda, is een 45 km-karretje. Met brommerplaatje en een nummerbord waarop staat ‘Aranka.’
“Wat is dit voor flauwekul”, roep ik ongeduldig uit.
“Dit mag tegenwoordig”, legt Jessica uit. “Je mag je auto laten ombouwen tot 45 km-karretje. Je hebt dan geen rijbewijs nodig en de auto hoeft zelfs niet APK-gekeurd te worden.”
Ik kijk in mijn spiegel. Achter ons rijdt een forse rij auto’s met bestuurders die minstens zo ongeduldig kijken als ik.
“Ik ga der langs”, roep ik. “Ik wil voor het donker thuis zijn.”
Vol overtuiging ga ik over de doorgetrokken streep. Het is per slot van rekening overmacht.
Nijdig druk ik op de claxon.
Achter het stuur van de 45 km-Toyota zit een pukkelgezicht van nauwelijks 16 jaar.
Met het spreekwoordelijke petje.
Hij geeft mij nadrukkelijk de middelvinger.
Bij een grote-mensen-auto horen grote-mensen-gebaren.…
