We staan op een kleine camping in die Heimat.
Aan een meertje.
Dat noemen ze daar See.
Ja ja, Duitsers.
De campingeigenaar heeft een paar ligbedden ter beschikking gesteld aan de oever.
De campinggasten mogen er gratis gebruik van maken.
Dat meldde hij ons toen we ons inschreven.
Als mijn vrouw Jessica en ik de volgende ochtend om een uur of half elf eens lekker in de zon willen gaan liggen… blijken de bedjes bezet.
Tenminste er liggen handdoeken op.
We gaan in onze eigen stoelen bij de camper luieren.
Ook andere campinggasten twijfelen even bij de bedjes, en gaan verderop liggen.
Rond twaalf uur gaat de deur van de caravan naast ons open. De Duitse familie waggelt met zware koeltassen naar de bedjes en installeert zich.
Het blijken hun handdoeken te zijn.
De volgende ochtend zien we bij het ontbijt de buurman met een stapeltje handdoeken naar de ligbedden lopen.
De handdoeken worden er op uitgespreid.
De man loopt terug naar de caravan, sluit de deur.
En ja hoor, rond twaalf uur worden de bedjes weer door de buren in gebruik genomen.
“Zo raken ze ‘bezet’”, zegt Jessica.
“Tja, Duitsers”, grijns ik.
