“Kijk nou eens”, roept mijn vrouw Jessica voor het raam op onze dertiende verdieping.
Een inwoner van de Cinemadreef bouwt een hele parkeerplaats voor zijn flat vol met grofvuil.
“Denkt hij nou echt dat de gemeente zo aan het begin van vrijdagavond zijn zooi komt ophalen?”
Het wil wat aan die Cinemadreef.
Aan de andere kant van de dreef, waar ook gefietst mag worden, staat een aantal ondergrondse afvalcontainers.
Daar ligt altijd – maar dan ook echt altijd – bij iedere afvalcontainer een berg grofvuil.
Koelkasten, gesloopte wandmeubelen, oude fietsen en gewoon los gestort huisvuil.
Het is mijn Jessica een doorn in het oog.
Mijn dochter – die op theevisite is – woont daar ook.
Die ziet vanuit haar woonkamer die bergen afval liggen.
“Lekkere medebewoners heb jij”, zeg ik.
Ze schudt haar hoofd.
“Die doen het zeker ook, maar ik zie heel vaak mensen met auto’s of busjes die bij die containers stoppen en hun zooi daar neergooien. En als ze wegrijden, gaan ze richting Stad, de Veluwedreef of Parkwijk.”
“Naar grofvuil op de Vaart is zeker te ver voor ze”, moppert Jessica, “er wonen teveel viezeriken in Almere.”…
Er zijn mensen die een beslissende invloed hebben op je leven.
Bij mij was dat Douwe de Vries, de oud-rector van OSG De Meergronden in Haven.
Ik was daar lang leerkracht Nederlands.
De laatste tijd ging het niet goed met Douwe. Uiteindelijk overleed hij 23 december.
Toen ik het bericht van zijn overlijden kreeg, zakte ik in mijn bureaustoel weg.
In tranen.
Voor Douwe kwamen eerst de leerlingen, dan een hele tijd niets en daarna de rest nog lang niet. Hij haalde met zijn team 1001 ongebruikelijke kunsten uit om leerlingen kostte wat het kost op school te houden en een diploma te laten halen.
Met succes.
Een van die leerlingen schreef op haar Facebook:
“Deze man zorgde dat ik mijn middelbare school afmaakte toen ik op wilde geven.
Deze man zat altijd klaar met thee als ik weer eens de klas uit was gestuurd en me bij hem moest melden in plaats van in 017a (het uitstuurlokaal).
Deze man was zo trots als een vader toen ik mijn mavo c diploma haalde.
Deze man geloofde in mij toen niemand zelfs ik niet in mij geloofde.
Ik ben blij dat ik hem jaren later nog eens ben gaan opzoeken en hem voor dit alles kon bedanken.
Dag meneer De Vries. Rust in vrede, ik zal u nooit vergeten.”
En weer welden mijn tranen.