Vies

“Kijk nou eens”, roept mijn vrouw Jessica voor het raam op onze dertiende verdieping.
Een inwoner van de Cinemadreef bouwt een hele parkeerplaats voor zijn flat vol met grofvuil.
“Denkt hij nou echt dat de gemeente zo aan het begin van vrijdagavond zijn zooi komt ophalen?”
Het wil wat aan die Cinemadreef.
Aan de andere kant van de dreef, waar ook gefietst mag worden, staat een aantal ondergrondse afvalcontainers.
Daar ligt altijd – maar dan ook echt altijd – bij iedere afvalcontainer een berg grofvuil.
Koelkasten, gesloopte wandmeubelen, oude fietsen en gewoon los gestort huisvuil.
Het is mijn Jessica een doorn in het oog.
Mijn dochter – die op theevisite is – woont daar ook.
Die ziet vanuit haar woonkamer die bergen afval liggen.
“Lekkere medebewoners heb jij”, zeg ik.
Ze schudt haar hoofd.
“Die doen het zeker ook, maar ik zie heel vaak mensen met auto’s of busjes die bij die containers stoppen en hun zooi daar neergooien. En als ze wegrijden, gaan ze richting Stad, de Veluwedreef of Parkwijk.”
“Naar grofvuil op de Vaart is zeker te ver voor ze”, moppert Jessica, “er wonen teveel viezeriken in Almere.”…

Verkiezingspost

Ik heb een nee-ja-sticker op de brievenbus.
Dus ontvang alleen post met nota’s, en de Almere DEZE WEEK.
Tot afgelopen vrijdag.
Een verkiezingsposter van BVNL (Belang van Nederland) in de bus.
Een partij die zich er dus niets aan stoort aan wat ik als bewoner in de bus wil.
Maar…
Harry Wijnschenk en Wybren van Haga schreeuwen mij vanaf de poster grijnzend toe:
‘Aow? = gratis OV’
Ik werd helemaal blij, leuk dat de Provinciale Staten van Flevoland gratis reizen voor mij gaan regelen.
Gratis met de trein naar Zuid-Frankrijk. Hoera.
Ik lees maar eens op internet het verkiezingsprogramma van BVNL
Weer hoera: ‘De hardwerkende middenklasse heeft gewoon recht op een onbezorgde vakantie.’
Ik heb inmiddels mijn gratis treintickets bij de BVNL besteld.
Wat wil BVNL nog meer?
‘De mens weer centraal’, staat er vetgedrukt op de folder.
Huh?
De mens staat dus nu niet meer centraal volgens BVNL.
Wat dan wel?
De hond van de buren?
Reptielen?
Ik ga mijn nee-ja-sticker in verkiezingstijd vervangen door ja-ja.
Humor in de bus… altijd leuk.…

Escape

“Kijk nou toch”, roept mijn vrouw Jessica, “die politie-auto krijgt geen voorrang.”
Ze staat voor het raam bij ons op de dertiende verdieping en wijst naar de kruising Veluwedreef – Cinemadreef.
Ik zie nog net een narrow-escape tussen een politie-auto met zwaailicht en sirene.
Hij rijdt door rood en wil in vliegende vaart rechtsaf de Veluwedreef op.
Op weg naar een melding.
De auto’s van links trekken zich er niets van aan, en rijden de politie-auto zowat klem.
“Het is toch niet te geloven”, moppert Jessica, “voor die agenten telt iedere seconde om ergens te komen.”
Deze situaties zien wij vanuit onze flat dagelijks.
Met politie-auto’s en met ziekenwagens op het kruispunt.
“Niet te geloven dat dit altijd maar goed gaat en de politie steeds weer op tijd op de rem trapt”, zegt mijn vrouw.
Over dat door rood rijden.
Dat mag de politie met zwaailicht en sirene.
Maar we zien dagelijks dat automobilisten op het kruispunt zich hetzelfde recht toe-eigenen.
Soms met een leuke botsing als gevolg.
“Ze zouden goud geld verdienen als er flitspalen bij deze kruising komen”, zegt Jessica.
Daar weet ik alles van. Verderop op de Veluwedreef staan ze wel.
Ze leveren mij regelmatig fanmail van het Justitieel Incassobureau op.

Lerarentekort

Almere heeft het grootste lerarentekort van Nederland.
Dat snap ik wel.
Je kan hier als leraar geen woning vinden.
Wel een baan.
Vorige week gaf ik een gastles op een basisschool.
Even een uurtje terug in mijn beroep van jaren geleden.
Ik heb mijn papieren nog, dus ik denk dat ik bekwaam en bevoegd voor de klas stond.
Goed, ik zou er niet meer aan moeten denken om dit full-time te doen.
Als leraar sta je laag op de maatschappelijke ladder.
Zeer laag.
Wat te denken van al die ouders die het beter weten “want mijn kind moet naar het VWO.”
Met een advocaat die die wens ondersteunt.
Het lerarentekort wordt nu tegen gegaan door het stelselmatig inzetten van onbevoegden.
Vaak zijn dat kunstenaars en andere blokfluitspelers.
Dat is geen onderwijs maar opvang.
Stel, er is een tekort aan buschauffeurs.
Makkelijk op te lossen toch.
Gewoon een blokfluitspeler zonder rijbewijs achter het stuur.
Er is een tekort aan zorgpersoneel.
Hup de fluitblazers inzetten.
Muziek heelt.

Fietsenstalling

Ik rijd op een peperdure e-bike.
Nou ja, voor mij peperduur.
Dus als ik in het stadscentrum moet zijn, parkeer ik mijn fiets in de fietsenstalling in de tunnel bij de Hospitaaldreef.
Die was vroeger bewaakt.
Een bewakende jongen of meisje groette altijd vriendelijk.
Toen moesten die vertrekken en werden ze vervangen door een plastic pasje.
Dat kostte me dan wel 5 euro.
En dat pasje geldt alleen voor de stallingen in Stad.
Voor de stalling in Buiten moet je weer 5 euro ophoesten voor een pasje aldaar.
Maar de fietsenstalling was nog steeds gratis, kopte de gemeente.
Het aanvragen van dat pasje, dat was een dingetje.
Ik moest op de site van parkeerbeheer zo’n beetje mijn hele doopceel lichten.
Ze wilden nog net niet mijn schoenmaat weten.
Maar de gemeente weet nu vast hoe laat en hoe lang ik mijn fiets daar parkeer.
Afgelopen week maakte ik weer gebruik van de fietsenstalling.
Tot mijn verbazing ging de deur automatisch open.
Zonder pasje.
Met een ferm kettingslot zette ik mijn e-bike maar vast.
Iedereen kon immers gewoon naar binnen en op zijn gemak mijn ringslot forceren.
Want bewaking was er niet.

In tranen

Er zijn mensen die een beslissende invloed hebben op je leven.
Bij mij was dat Douwe de Vries, de oud-rector van OSG De Meergronden in Haven.
Ik was daar lang leerkracht Nederlands.
De laatste tijd ging het niet goed met Douwe. Uiteindelijk overleed hij 23 december.
Toen ik het bericht van zijn overlijden kreeg, zakte ik in mijn bureaustoel weg.
In tranen.
Voor Douwe kwamen eerst de leerlingen, dan een hele tijd niets en daarna de rest nog lang niet. Hij haalde met zijn team 1001 ongebruikelijke kunsten uit om leerlingen kostte wat het kost op school te houden en een diploma te laten halen.
Met succes.
Een van die leerlingen schreef op haar Facebook:
“Deze man zorgde dat ik mijn middelbare school afmaakte toen ik op wilde geven.
Deze man zat altijd klaar met thee als ik weer eens de klas uit was gestuurd en me bij hem moest melden in plaats van in 017a (het uitstuurlokaal).
Deze man was zo trots als een vader toen ik mijn mavo c diploma haalde.
Deze man geloofde in mij toen niemand zelfs ik niet in mij geloofde.
Ik ben blij dat ik hem jaren later nog eens ben gaan opzoeken en hem voor dit alles kon bedanken.
Dag meneer De Vries. Rust in vrede, ik zal u nooit vergeten.”
En weer welden mijn tranen.

Persvrijheid

Ooit moesten we als redactie de politie inschakelen na een ernstige bedreiging aan ons adres.
Waarbij zelfs mijn vrouw Jessica het moest ontgelden.
Gelukkig kon de politie de bedreiger snel opsporen en in zijn hok terugdrijven.
Wappies wilden mij hier vlak bij de flat in elkaar slaan in de coronatijd.
Omdat ik geen wappiejournalist was.
We hebben hier bij onze flat ook wel een boze meneer aan de deur gehad die verhaal kwam halen over wat ik schreef.
Maar die trof niet mij, maar Jessica.
En die weet wel van wanten.
Met de staart tussen de benen vertrok hij.
Maar toch…
Even melding van gemaakt bij de politie.
Dreigen met een rechtszaak gebeurde vorige week nog aan de telefoon.
Blèrend en foeterend.
We hebben een uitstekende advocate. Dus daar maakten we ons geen zorgen om.
Niks meer van gehoord trouwens.
Laatst nog belde iemand op die precies wist waar ik woonde.
Dus ja, ik kijk altijd even over mijn schouder als ik de deur uitga.
En nu wil het CDA Almere dat de media niet ‘zomaar’ meer gemeentelijke documenten opvraagt.
Dat is weer een andere dreiging.
Dat raakt de persvrijheid.

Kluft

“Wat is het waardeloos om van Stad naar Haven te fietsen”, klaagt mijn vrouw Jessica.
Ze is een enthousiast fietsster in Almere.
Elektrisch weliswaar.
En zonder helm.
“Maar ik fiets nooit sneller dan 15 kilometer”, is daarbij haar argument.
Daar waar ik overigens makkelijk de 35 haal.
Zij het flink opgevoerd.
“Die kluft bij het Oor is een verschrikking”, zegt Jessica, “bij deze wind tegen kwam ik zelfs in z’n highstand bijna niet omhoog. Vroeger was het veel beter met dat tunneltje bij de sauna onder de A6 door.”
“Dat was inderdaad wel een veel fietsvriendelijker route”, zeg ik, “maar ja toen kwam de Floriade, en dus die kluft van jou.”
“Er was een oude man die op weg naar het Oor halverwege van zijn fiets af moest omdat hij het niet redde”, zegt Jessica, “en er was een moeder met twee kinderen op de fiets die die hele kluft lopend omhoog moest. Als je wind tegen hebt, is het daar erger dan de Ardennen.”
Daar fietsten we wel eens echte bergetappes als vakantiefietsers.
“Maar jij hebt het gehaald?”, vraag ik.
“Net aan”, zegt ze. “En de ambtenaar die deze kluft bedacht heeft, zit echt nooit op de fiets. Dat moet een automobilist zijn.”…

Vlaggen

In de raadszaal staat een borstbeeld van de koning en aan de muur hangt het logo van de gemeente.
En nu komen daar nog eens de vlag van Nederland en de vlag van Almere waarschijnlijk bij.
Dit om onze eenheid te benadrukken.
Welke eenheid?
Als er iets gepolariseerd is, is het wel de gemeenteraad van onze stad.
Eenmansfractie DENK diende de motie voor plaatsing van de vlaggen in.
In 2017 had de PVV exact dezelfde motie ingediend.
Het is dus het  betere jatwerk van DENK.
En in 2017 stemde de  fractievoorzitter van DENK, Hassan Buyatui, toen nog raadslid van de PvdA, tegen die vlaggenmotie, aldus de PVV.
Alleen maar omdat die motie destijds van de PVV was.
En alles wat de PVV wil, daar is dat raadslid tegen.
En nu… alles voor de bühne, hop, dezelfde vlaggenmotie indienen.
Had ik het woord ‘jatten’ al gebruikt?
Forum voor Democratie gaat de motie van DENK mede-ondertekenen.
De PVV gaat voor de motie van DENK stemmen.
Dat toont dan wel meer een rechte rug van die partijen.
Ik denk even aan de boeren op het Malieveld in Den Haag.
Forum steunde daar de Nederlandse vlaggen met verve.
Maar die moeten dan wel ondersteboven hangen.…

Parkeren

Ik vind dat ik een goed parkeerder ben.
Tot afgelopen vrijdag.
Toen reed ik bij het inparkeren zomaar een buitenspiegel van een naast mij geparkeerde auto eraf.
Krak!
En een hartgrondige vloek.
Ik zette mijn auto recht en stapte met een opschrijfboekje in de hand uit om een briefje met mijn gegevens achter de ruitenwisser te doen.
“Blijven staan jij!”, schreeuwde een man heftig gebarend naar me.
Hij keek me aan alsof ik een vuilnisbak was.
“Ik maak al een briefje”, probeer ik hem gerust te stellen.
“Dat is je geraden, want anders ben je van mij”, dreigt hij.
Een vriendelijke dame komt aangewandeld.
De eigenaresse van de auto.
“Fijn dat je bent blijven staan”, zegt ze glimlachend.
“We gaan het regelen”, antwoord ik.
De volgende ochtend zit ik bij haar thuis om de papieren in te vullen.
Voor de zekerheid ben ik op de fiets gegaan.
Het werd een gezellig ochtendje bij haar thuis.
Alles hebben we geregeld.
Ik was best tevreden over mezelf.
En over die aardige mevrouw natuurlijk.
En die schreeuwerd?
Hij zat thuis vast meteen op Facebook.
Zo’n figuur was hij wel.

Visit Us On TwitterVisit Us On FacebookVisit Us On LinkedinCheck Our FeedVisit Us On Youtube