“Piep, piep , piep”, klink het fel als ik de bouwmarkt aan de Markerkant binnen loop.
“Loopt u maar door”, lacht een vriendelijke jongen achter de balie van de klantenservice.
Het zou inderdaad vreemd zijn om mij bij binnenkomst de zakken leeg te laten halen.
Ik koop een afdekplaatje en reken af.
En jawel…. “piep, piep, piep”, schreeuwen de detectiepoortjes.
Braaf loop ik terug naar de caissière en overhandig het afdekplaatje.
“Ik denk dat de beveiliging er nog op zit”, zeg ik.
Ik mag het weer proberen.
Opnieuw krijst het poortje.
“Ik denk dat het uw portemonnee is”, zegt de caissière. “Haal al uw pasjes er maar even uit en leg ze hier neer op de magnetische band.”
“Haha”, lach ik, “mijn pasjes op een magnetische band leggen. Mooi niet.”
“Het kan ook een beveiliging in uw kleren zijn”, probeert ze dan.
“Mijn kleren zijn van de Zeeman en zijn al drie jaar oud. Daar zit geen beveiliging meer in.”
“Echt wel”, sputtert het meisje. “En het kan zijn dat die beveiliging na een paar jaar weer in werking treedt.”
“Dan moet het in mijn onderbroek zijn”, knik ik. “ik zal eens even kijken.”
“Meneer toch”, zegt het meisje, “dat is toch onzin hoop ik?”
“Jij begon”, grijns ik.
