Elke zaterdagochtend ga ik naar de bieb in Stad om ‘de blaadjes te lezen’. Om daarna twee harinkies ‘van de staart’ te scoren bij de visboer op de markt.
En alles op de fiets.
Als oprechte import- Almeerder plaats ik mijn rijwiel altijd netjes in de fietsnietjes naast de Voetnoot.
Die overigens zaterdag altijd overvol zijn.
Maar mijn fiets kan ook op de brommerparkeerplekken. Ik heb per slot van rekening een motor op mijn fiets.
Maar terug naar het fietsen zelf.
Er stond een hek over het fietspad tussen het stadhuis en de nieuwe flat de HighNote. Volgens google een fietspad zonder naam.
Het hele fietspad was verdwenen.
En er was een bord geplaatst met een omleiding voor fietsers.
Linksaf.
Of rechtsaf, hing er vanaf van welke kant je kwam.
Geen idee waar die omleiding heen ging.
Ik had nog 150 meter te gaan naar de markt.
Over het voetpad.
Als echte Amsterdammer schroom ik niet om het voetpad als kortere, logische en volkomen natuurlijk fietsroute te nemen.
Net als vrijwel alle fietsers daar.
Het leek wel of Almere vol is van Amsterdammers.
Heerlijk.
Ik voelde me weer helemaal thuis.…
Tag: Almere DezeWeek
Amsterdammer
Vakantieleed 1
We staan met de oude ronkende, rokende camper op de camping in La Roche-en-Ardenne aan de oever van de Ourthe in de Ardennen.
Buiten het seizoen, dus allemaal pensionado’s in veel duurdere campers.
“Ik ruik brand”, zegt mijn vrouw Jessica vanuit haar ligstoel.
Inderdaad, er trekken nu rookwolken langs de camper.
Ik sta op en kijk om me heen.
Op de camping blijk je fikkie te mogen stoken.
Op een aantal plaatsen staan schalen met houtvuurtjes voor de campers.
De mannelijke helft van de oude echtparen staat er met een stok in te poeren.
De rookwolken nemen ongekende vormen aan.
“Dit is verschrikkelijk”, roept Jessica. “Ik wil hier weg.”
Dan ruik ik verbrand vlees.
Onze buren zijn begonnen met barbecueën.
Speklapjes.
Het lijkt wel of de rookwolk onze camper ingezogen wordt.
“Mijn beddengoed”, schreeuwt Jessica.
Ze sluit alle ramen en deuren.
De volgende ochtend vertrekken we om zeven uur.
Ik geef een enorme dot gas.
De blauwe dieselwolk staat er mooi bij.
Dat zal ze leren.…
Censuur
“Voor de kabelbaan op de Floriade moet een schadevergoeding worden betaald”, zei de Floriadedirecteur.
Dit bleek niet waar.
“Die Floriadedirecteur vertelde dus leugens”, zei Jesse Luijendijk van de Partij voor de Dieren in de gemeenteraad.
Oei.
Dat woord ‘leugens’ mocht hij niet gebruiken van de voorzitter van de gemeenteraad.
Als iemand niet de waarheid vertelt, dan is dat dus blijkbaar geen leugen.
Sterker nog, de Floriadewethouder vond het ook geen leugen. Die vond de uitspraken van de Floriadedirecteur ‘onhandig’.
Het woord ‘leugen’ is dus nu taboe in de gemeenteraad.
Sterker nog, de raadsleden van de oppositie moeten van de voorzitter op hun woorden gaan letten. Niet alles mag meer gezegd worden in de raad.
Dat neigt naar censuur van de raadsleden.
Belemmering van vrije meningsuiting.
En dit mag ik waarschijnlijk ook niet meer zeggen.
Maar als iemand het hier niet mee eens is, ben ik gelukkig ‘onhandig’.
We komen overal mee weg.
De hamvraag blijft natuurlijk ‘wat mag een raadslid nu nog wel of niet zeggen?’
Die moet zijn woorden op een goudschaaltje gaan wegen.
Waardoor raadsvergaderingen uiteindelijk pure fictie worden.…
Professional
Mariam belt me, een 17-jarige eindexamen-scholiere van een Almeerse middelbare school. Ze maakt een profielwerkstuk over journalistiek. Of ze me mag interviewen.
Dat mag.
Mariam wil ook alles weten over de veiligheid van journalisten.
“Wanneer bent u wel eens bang in Almere?”
Ik vertel dat het wel voorkomt dat ik na bedreigingen toch even over mijn schouder kijk als ik thuis de deur uitloop. Dat er laatst iemand aan de deur was die mij in mijn hoedanigheid als journalist wilde spreken. En dat mijn vrouw Jessica hem afwimpelde.
Nadat de man mij gebeld had, ben ik op bezoek bij de man geweest om hem te leren kennen. Dat is veiliger dan met een onbestemd gevoel rond te blijven lopen.
Na wat algemene vragen komt Mariam op de veiligheid terug.
“Hoe reageert u als iemand u agressief benadert?
Kijk, zo ga je als journalist te werk.
Ik voel dat ik mijn gevoelens prijs geef.
Drie kwartier later bied ik haar een stageplaats aan als ze naar de school voor journalistiek gaat.
Maar, helaas, ik weet nu al dat dit meisje in de landelijke media gaat werken.
Ik ben vaak geïnterviewd door collega’s.
Maar nog nooit zo goed als nu.
De jeugd heeft de toekomst.
En dat is deze keer geen cliché.
Luisteren kan via deze link:
…
Bommen
Ieder Oud en nieuw toasten mijn vrouw Jessica en ik altijd voor het raam op onze dertiende verdieping in Parkwijk.
Gratis vuurwerkshow, te zien van Almere tot in Amsterdam en Lelystad.
Onze kleinkinderen staan dan met de neuzen gedrukt tegen de ramen.
Ze schreeuwen het altijd uit van verbazing.
Nu hebben we een vuurwerkverbod.
Wordt dat een saai Oud en nieuw?
De voortekenen voorspellen van niet.
Elke avond horen we in de wijken zwaar vuurwerk.
En toen voor de vakantie de middelbare school om de hoek uitging, was het elke dag bal met bommen.
Als iets verboden wordt, gooit de Nederlander de kont in de krib.
‘Ik bepaal zelf wel wat ik doe, en niet de hoge heren in strak kostuum.’
Dat vind ik wel weer leuk.
Ik heb ook niets met kostuums.
Maar overigens wel weer iets met mantelpakjes.
Maar dat doet er niet toe, want de heren hebben het in de politiek voor het zeggen.
Terug naar het vuurwerk.
Dat zal ook dit jaar weer spectaculair zijn.
Het is dat ik geen zolder heb, maar anders had ik daar vast nog wel wat leuke bommen van vorig jaar bewaard.
Zoals zo veel Almeerders.
Een knallend 2021 gewenst.…
Schilderen
“Schilder je een beetje netjes”, vraagt mijn vrouw Jessica.
In mijn ouwe kleren, werp ik mij op de deuren in de gang. Die worden satijnzacht wit.
“Niet teveel morsen”, roept Jessica nog.
Ik besluit me te gedragen als Miep Kraak.
Kranten op de vloer, een doekje om spetters op te ruimen, met tape is alles afgeplakt waar geen verf mag komen.
De deuren worden prachtig.
Geen druipers, alles in de Flexa.
Ik laat Jessica mijn meesterwerken bewonderen.
Een donderwolk kijkt rond.
Overal verf op de houten vloer ondanks de kranten, mijn nieuwe pantoffels zijn popart geworden (oei, vergeten uit te trekken), de houten Ikea-kruk (ooit mooi beschilderd door de kleinkinderen) zit onder de witte voetstappen, het niet afgedekte antieke kastje (dat ik nooit zou kunnen raken) zit vol spatten, en met mijn handen heb ik de deur naar de woonkamer open gedaan.
En het ergste… met mijn natte verfbroek ben ik op de nagelnieuwe bank koffie gaan drinken.
“Had Karel Appel weer een van zijn woede-aanvallen”, vraagt Jessica rood aanlopend.
“Het heeft nog niet echt goed gedekt”, stamel ik, “het moet nog een keer.”
Dat hoefde dus niet meer.
“Ik doe het zelf wel.”…
Coronajeugd
Tientallen jongeren klitten bij elkaar bij het Lumièrestrandje bij filmwijk. Ze hangen over elkaar heen, stoeien.
Maar wel de dag nadat Rutte het land een waarschuwing gaf over de toenemende coronabesmettingen.
‘Houd 1,5 meter afstand, en dat geldt zeker voor de jongeren’, meldde de premier.
“Het interesseert ze helemaal niks”, moppert mijn vrouw Jessica als we tussen de groepen doorfietsen die rond het bruggetje hangen.
“De jeugd kijkt geen tv”, zeg ik, “en al helemaal niet naar de minister-president. Ze weet van niets.”
“Maar hun ouders kunnen hun zoons en dochters toch wel waarschuwen”, zegt Jessica.
“Die ouders interesseert het ook niets”, zeg ik, “corona bestaat niet voor hen.”
“Totdat ze het zelf krijgen”, zegt Jessica, “besmet door hun kinderen.”
Hoofdschuddend zet Jessica de pedalen er in.
“Weet je”, roept ze, “die jongeren klagen maar over de ouderen. Dat die hoge pensioenen hebben, dat de jeugd daardoor langer moet doorwerken.”
“Kan ik me iets bij voorstellen”, zeg ik.
“Als die jongeren zo doorgaan, worden ze allemaal ziek. Wie weet worden ze daar helemaal niet zo oud mee”, roept Jessica, “we kennen de lange-termijn-effecten van Corona nog niet.”
“Aha”, roep ik, “dat betekent dat ons pensioen over een paar jaar misschien wel omhoog kan.”…
Fout
Het zit helemaal fout in Almere Poort.
In Amerika worden nu standbeelden van Columbus onthoofd of omvergetrokken. Actievoerders daar zeggen dat de ontdekkingsreiziger (1451-1506) daar verantwoordelijk is voor de genocide en uitbuiting van inheemse volkeren.
En Almere hebben we in Poort doodleuk het Columbuskwartier.
En de Columbusschool.
De Amerikanen hebben we nog niet gehoord over deze wijk in Poort.
Anders zijn de rapen gaar.
In het Columbuskwartier hebben we ook de Henry Hudsonstraat.
Henry Hudson voer voor de VOC.
Oei.
En dan het Vasco da Gamapad.
Vasco roofde er in Afrika ook lustig op los.
Dan hebben we in Poort nog de Amerigo Vespucciweg.
Amerigo droeg ook zijn steentje bij aan de koloniën in de west.
Het is omstreden, maar er wordt gezegd dat Amerika naar hem vernoemd is.
In Poort zullen dus een aantal straatnamen moeten verdwijnen omdat ze vernoemd zijn naar omstreden ontdekkingsreizigers.
De naam ‘ Amerika’…. afschaffen.
En, het paard van Sinterklaas is vernoemd naar Amerigo Vespucci.
Daar kan dat paard niets aan doen, maar toch…
En zo belanden we bij Zwarte Piet.
Die kon er ook niets aan doen.…
Discriminatie
“We stonden vorige week op een camping vol bejaarden. Man o man. Allemaal klagen, barbecueën en oeverloos inhoudsloos ouwehoeren voor hun veel te dure caravans.”
“Pardon. Bejaarden? Dat is discriminatie op leeftijd.”
“Ja bejaarden. Wat moet ik dan zeggen? Oudjes?”
“Nee, nee, dat is ook leeftijdsdiscriminatie.”
“Dus 65-plussers mag ook niet?
“Absoluut verboden.”
“AOW’ers dan? O nee, laat maar, die trekken van Drees. Da’s een linkse hobby.”
“Inderdaad, zo mag je ze zeker niet noemen.”
“Wacht… het waren pensionado’s.”
“Tjonge jonge jonge, dat zijn boomers die de klimaatcrisis en de milieuverontreiniging hebben veroorzaakt. Dat de wereld een klerezooi is, is hun schuld.”
“Tandeloze ouwe knarren dan, of mag dat ook niet? Grapje.”
“Wat dacht je zelf…”
“Senioren dan. Dat klinkt met respect.”
“Sorry, sorry, dat staat tegenover junioren, en is dus hokjesdenken.”
“Ik weet het, ik weet het…wacht…er stonden allemaal grijsaards op de camping.”
“Toe nou, da’s discriminatie op kleur. Grijs is het nieuwe zwart.”
“Nu speel je al de racismekaart uit. Kan ik dan helemaal niks meer zeggen?”
“Tja, je moet je gewoon wat neutraler uiten.”
“Weet je wat, je kan voor mij de boom in. Het waren gewoon allemaal ouwe lullen op die camping.”…
Bewapend
Op de Almeerse middelbare school waar ik al in jaren ’80 werkte, ging de conrector elk half jaar naar de politie.
Met een doos vol in beslag genomen steek- en slagwapens.
Ook in die tijd namen de leerlingen dat soort zaken mee naar school.
Het was op een gegeven moment zo erg dat ik mijn klassen pas het lokaal binnenliet nadat ik op de gang alle tassen had leeggeschud om de messen, werpsterren en dartpijlen te verzamelen.
Dat leverde leuke reacties op.
Bijvoorbeeld van een vader die op hoge poten het stiletto van zijn zoon kwam terugeisen en daarbij doodleuk eerst de conciërge bedreigde en daarna aanviel.
De conciërge won.
Een keer nam ik in de klas twee bottenbrekers in beslag, twee dikke stokken verbonden met korte ketting.
Aanleiding voor mij om een geschiedenisles te geven over het wapen dat in vroege Chinese tijd oorspronkelijk als dorsvlegel werd gebuikt, maar al snel ontdekt werd als effectief wapen om botten te breken.
Na de les verdween het wapentuig in mijn la en daarna in de schoolkluis in de wapendoos.
We leven veertig jaar later.
Er is niets veranderd.
De Almeerse jeugd loopt nog steeds zwaarbewapend over straat.
Maar nu mag het niet meer van de burgemeester.…
