“Voor de kabelbaan op de Floriade moet een schadevergoeding worden betaald”, zei de Floriadedirecteur.
Dit bleek niet waar.
“Die Floriadedirecteur vertelde dus leugens”, zei Jesse Luijendijk van de Partij voor de Dieren in de gemeenteraad.
Oei.
Dat woord ‘leugens’ mocht hij niet gebruiken van de voorzitter van de gemeenteraad.
Als iemand niet de waarheid vertelt, dan is dat dus blijkbaar geen leugen.
Sterker nog, de Floriadewethouder vond het ook geen leugen. Die vond de uitspraken van de Floriadedirecteur ‘onhandig’.
Het woord ‘leugen’ is dus nu taboe in de gemeenteraad.
Sterker nog, de raadsleden van de oppositie moeten van de voorzitter op hun woorden gaan letten. Niet alles mag meer gezegd worden in de raad.
Dat neigt naar censuur van de raadsleden.
Belemmering van vrije meningsuiting.
En dit mag ik waarschijnlijk ook niet meer zeggen.
Maar als iemand het hier niet mee eens is, ben ik gelukkig ‘onhandig’.
We komen overal mee weg.
De hamvraag blijft natuurlijk ‘wat mag een raadslid nu nog wel of niet zeggen?’
Die moet zijn woorden op een goudschaaltje gaan wegen.
Waardoor raadsvergaderingen uiteindelijk pure fictie worden.
