“Voor de kabelbaan op de Floriade moet een schadevergoeding worden betaald”, zei de Floriadedirecteur.
Dit bleek niet waar.
“Die Floriadedirecteur vertelde dus leugens”, zei Jesse Luijendijk van de Partij voor de Dieren in de gemeenteraad.
Oei.
Dat woord ‘leugens’ mocht hij niet gebruiken van de voorzitter van de gemeenteraad.
Als iemand niet de waarheid vertelt, dan is dat dus blijkbaar geen leugen.
Sterker nog, de Floriadewethouder vond het ook geen leugen. Die vond de uitspraken van de Floriadedirecteur ‘onhandig’.
Het woord ‘leugen’ is dus nu taboe in de gemeenteraad.
Sterker nog, de raadsleden van de oppositie moeten van de voorzitter op hun woorden gaan letten. Niet alles mag meer gezegd worden in de raad.
Dat neigt naar censuur van de raadsleden.
Belemmering van vrije meningsuiting.
En dit mag ik waarschijnlijk ook niet meer zeggen.
Maar als iemand het hier niet mee eens is, ben ik gelukkig ‘onhandig’.
We komen overal mee weg.
De hamvraag blijft natuurlijk ‘wat mag een raadslid nu nog wel of niet zeggen?’
Die moet zijn woorden op een goudschaaltje gaan wegen.
Waardoor raadsvergaderingen uiteindelijk pure fictie worden.…
Tag: column
Censuur
Professional
Mariam belt me, een 17-jarige eindexamen-scholiere van een Almeerse middelbare school. Ze maakt een profielwerkstuk over journalistiek. Of ze me mag interviewen.
Dat mag.
Mariam wil ook alles weten over de veiligheid van journalisten.
“Wanneer bent u wel eens bang in Almere?”
Ik vertel dat het wel voorkomt dat ik na bedreigingen toch even over mijn schouder kijk als ik thuis de deur uitloop. Dat er laatst iemand aan de deur was die mij in mijn hoedanigheid als journalist wilde spreken. En dat mijn vrouw Jessica hem afwimpelde.
Nadat de man mij gebeld had, ben ik op bezoek bij de man geweest om hem te leren kennen. Dat is veiliger dan met een onbestemd gevoel rond te blijven lopen.
Na wat algemene vragen komt Mariam op de veiligheid terug.
“Hoe reageert u als iemand u agressief benadert?
Kijk, zo ga je als journalist te werk.
Ik voel dat ik mijn gevoelens prijs geef.
Drie kwartier later bied ik haar een stageplaats aan als ze naar de school voor journalistiek gaat.
Maar, helaas, ik weet nu al dat dit meisje in de landelijke media gaat werken.
Ik ben vaak geïnterviewd door collega’s.
Maar nog nooit zo goed als nu.
De jeugd heeft de toekomst.
En dat is deze keer geen cliché.
Luisteren kan via deze link:
…
Moe
“Ik ben wel klaar met al die coronaprogramma’s op tv”, zei mijn vrouw Jessica.
“En ik hoef van jou ook niet meer de aantallen besmettingen te weten”, toen ik de dagkoersen voorlas vanaf teletekst.
Jessica was duidelijk coronamoe.
Toen was daar de bestorming van het Capitool in Washington.
De hele avond zaten we aan de buis gekluisterd.
“Dat zijn die complotdenkers en coronagekkies die daar huishouden”, bromde ik na een paar uur.
“Ga jij maar in je kamertje zitten”, verordonneerde Jessica, “ik kan het woord corona niet meer horen.”
Achter mijn computer logde ik in op CNN, bekeek de live-uitzending en volgde de nieuws-updates die om de paar minuten binnen vielen.
Toen bekroop mij ook wel enige angst.
We hebben dat soort lui natuurlijk ook in Nederland. Boeren die het provinciehuis binnenvallen met een tractor, wappies die parlementsleden hinderen en uitschelden voor ‘kinderverkrachter’. Baudet die twittert dat Trump president van het hele westen moet worden.
En dan heb je de coronagoeroe Willem Engel die op tv waarschuwt voor een burgeroorlog in ons land.
Ik deed mijn computer uit en ging weer naar de huiskamer.
Ook moe.
De TV stond uit. Jessica deed een spelletje op haar tablet.
Mij restte slechts de drank.…
Bommen
Ieder Oud en nieuw toasten mijn vrouw Jessica en ik altijd voor het raam op onze dertiende verdieping in Parkwijk.
Gratis vuurwerkshow, te zien van Almere tot in Amsterdam en Lelystad.
Onze kleinkinderen staan dan met de neuzen gedrukt tegen de ramen.
Ze schreeuwen het altijd uit van verbazing.
Nu hebben we een vuurwerkverbod.
Wordt dat een saai Oud en nieuw?
De voortekenen voorspellen van niet.
Elke avond horen we in de wijken zwaar vuurwerk.
En toen voor de vakantie de middelbare school om de hoek uitging, was het elke dag bal met bommen.
Als iets verboden wordt, gooit de Nederlander de kont in de krib.
‘Ik bepaal zelf wel wat ik doe, en niet de hoge heren in strak kostuum.’
Dat vind ik wel weer leuk.
Ik heb ook niets met kostuums.
Maar overigens wel weer iets met mantelpakjes.
Maar dat doet er niet toe, want de heren hebben het in de politiek voor het zeggen.
Terug naar het vuurwerk.
Dat zal ook dit jaar weer spectaculair zijn.
Het is dat ik geen zolder heb, maar anders had ik daar vast nog wel wat leuke bommen van vorig jaar bewaard.
Zoals zo veel Almeerders.
Een knallend 2021 gewenst.…
Schilderen
“Schilder je een beetje netjes”, vraagt mijn vrouw Jessica.
In mijn ouwe kleren, werp ik mij op de deuren in de gang. Die worden satijnzacht wit.
“Niet teveel morsen”, roept Jessica nog.
Ik besluit me te gedragen als Miep Kraak.
Kranten op de vloer, een doekje om spetters op te ruimen, met tape is alles afgeplakt waar geen verf mag komen.
De deuren worden prachtig.
Geen druipers, alles in de Flexa.
Ik laat Jessica mijn meesterwerken bewonderen.
Een donderwolk kijkt rond.
Overal verf op de houten vloer ondanks de kranten, mijn nieuwe pantoffels zijn popart geworden (oei, vergeten uit te trekken), de houten Ikea-kruk (ooit mooi beschilderd door de kleinkinderen) zit onder de witte voetstappen, het niet afgedekte antieke kastje (dat ik nooit zou kunnen raken) zit vol spatten, en met mijn handen heb ik de deur naar de woonkamer open gedaan.
En het ergste… met mijn natte verfbroek ben ik op de nagelnieuwe bank koffie gaan drinken.
“Had Karel Appel weer een van zijn woede-aanvallen”, vraagt Jessica rood aanlopend.
“Het heeft nog niet echt goed gedekt”, stamel ik, “het moet nog een keer.”
Dat hoefde dus niet meer.
“Ik doe het zelf wel.”…
Afkomst
De gemeente houdt op haar website de achtergronden bij van haar inwoners. Zo is per wijk te zien hoeveel niet-westerse migranten er wonen, hoeveel Marokkanen, hoeveel Turken, Surinamers, Antillianen en Arubanen.
De prangende vraag is: waarom houdt de gemeente dit openbaar bij?
Waarom moet ik weten dat 32 procent van de bewoners in Stad niet-westers is?
En in Poort 42 procent.
In Almere Hout 10 procent.
Waarom is het relevant dat 4 procent van Buiten Marokkaans is?
En in Hout 1 procent.
Waarom, waarom, waarom?
Voor een bepaald deel van de bevolking zal dit misschien relevant zijn.
Om te kijken waar ze het beste kunnen wonen.
Ik weet het niet.
Veel relevanter lijkt het mij hoeveel Brabanders er in de Almeerse wijken zijn.
Want naast die lui wil je natuurlijk niet gaan wonen als je geen corona wilt krijgen.
Rotterdammers is ook zo’n volk.
Daar wil je niet naast wonen, vooral als Feijenoord gescoord heeft.
Op dat dronkenmansgelal zit je niet op te wachten.
Relevant lijkt mij veel meer om bij te houden in welke wijk de meeste slanke blondines met lange benen wonen.
Een Zweedse nationaliteit is dan een pre.
Dat is pas relevant cijfermateriaal.…
Lekken
Oei.
Heisa op het stadhuis.
De krant bracht de cijfers naar buiten over de financiële tekorten die dreigen voor Almere.
De cijfers waren door de wethouder gemeld tijdens een geheim fractievoorzittersoverleg.
Nu de gemeente alle luiken heeft dicht gegooid, sijpelt het nieuws natuurlijk toch door de kieren naar buiten.
En dat publiceren we. Als er twee bronnen hard zijn.
Tot grote woede van raadsleden en gemeente.
Mijn telefoon en app ontploften zowat met hen aan de lijn.
Iedereen wilde weten wie er naar mij gelekt had.
Barbertje moest hangen.
De druk werd behoorlijk op me opgevoerd.
“Ja, maar het is voor ons heel belangrijk als we weten wie er lekt.”
“Je loopt de fractievoorzitters voor de voeten.”
“Degene die gelekt heeft, kan een boete krijgen en gevangenisstraf. En jij schrijft het op. Dus jij bent ook schuldig.”
Mijn standaardantwoord is in dit soort situaties altijd:
“Ik neem mijn bronnen mee mijn graf in.”
Daarna proberen ze me nogmaals tot een antwoord te verleiden.
“Maar tegen mij kan je het toch wel zeggen…”
Nee dus.
Waarna ik het gesprek beëindig met:
“Op mijn grafsteen komt te staan: ‘Hier ligt Robert in de grond, ook daar houdt hij zijn mond’.”…
Vrouwendag
‘Internationale vrouwendag 2020 in het teken van vrijheid’, kopt een persbericht, ‘vier op zondag 8 maart Internationale Vrouwendag Almere met ons mee. Dit jaar is het thema van de dag ‘Vrijheid’; iets wat nog steeds niet voor iedereen vanzelfsprekend is.
Kijk, dat klinkt strijdbaar.
Vrouwen op de barricade.
‘In Nederland, tot op de dag van vandaag, is nog een lange weg te gaan op gebied van gelijke rechten voor mannen en vrouwen. Op sociaal gebied, zoals de zorg voor kinderen, op economisch gebied (loonkloven) en op politiek gebied: er zijn nog altijd meer mannen aan de macht’, ageren de dames verder in het bericht.
Hoe wordt die strijd nu in Almere gevoerd?
Ik bekijk het programma van de vrouwendag 2020.
‘Een Bollywood dansgroep, de zakenvrouw van het jaar 2019, diverse leuke (gratis) activiteiten en boeiende workshops waaronder Zumba, handmassage, origami vouwen, handlezen, make-up advies en nog veel meer.’
Dat is nog eens vechten voor gelijke rechten: Zumba, handmassage, origami vouwen, handlezen en make-up advies.
Waar is de tijd van Dolle Mina, Baas in eigen Buik en de suffragettes die burgerlijk ongehoorzaam streden voor eigen en gelijke rechten?
Waar is de tijd van het radicaal feministische maandblad Opzij?
Het feminisme is verworden tot in vrijheid ‘zumba, handmassage, origami vouwen, handlezen, make-up advies en nog veel meer.’…
Zwijgen
Er zijn krachten in het stadhuis die willen dat de Floriade niet meer in de gemeenteraad besproken wordt.
Daar kan ik me wel wat bij voorstellen.
Er wordt namelijk in de raad nooit meer iets leuks besproken over de Floriade.
Het is een en al ellende, ruzie, achterklap en vooral… grote onduidelijkheid.
Ik ben ervan overtuigd dat er geen raadslid is dat nog begrijpt hoe het evenement in elkaar steekt.
Afgelopen donderdagavond was er een debat over de Floriade.
Alleen de PVV en de PvdD zeiden wat.
Ja, en ook de wethouder. Maar die vindt het geweldig hoe het nu met de Floriade gaat. Hij heeft het volste vertrouwen in het evenement.
Wel een leuk vraagje: wethouder snapt u het nog?
Maar dat laat ik buiten beschouwing.
Alle andere partijen zwegen bij het debat.
En wanneer zwijgen politici?
Als er stront aan de knikker is.
Of als ze iets niet snappen.
Het gaat in de raad nu alleen nog maar over het spelletje rond de Floriade, maar niet over wat er werkelijk speelt.
Zolang je, zoals nu, alle luiken dichthoudt, is elk kiertje nieuws.
Ik zeg daarom… als je de shit toch wel gaat krijgen, kan je beter de deuren meteen open zetten.…
Telefoon
Het is aardedonker langs het parkeerterrein bij behandelcentrum De Meregaard in Parkwijk.
Bij de school de Bongerd staat de gebruikelijke groep hangjongeren.
Er klinkt iets dat op muziek lijkt.
Op het parkeerterrein staan zoals altijd de dealers in een donkere auto.
Tenminste ik denk dat het dealers zijn, want ze krijgen vaak bezoek van andere auto’s en dan gaan de portierramen vlak naast elkaar naar beneden en dan vertrekt de bezoeker weer snel.
Toch voel ik mij niet onveilig.
Want ik laat er mijn grote hond Boike uit.
Plots stopt een brommer naast me.
Twee donkere petjes kijken me aan.
Boike zit te kakken.
Het is koud, dus de drol rookt mooi.
De petjes kijken me zwijgend aan.
“Goedenavond, heren’, groet ik.
Ze nemen me zwijgend op.
Maar dan komt Boike in actie.
Ik kan hem nog net wegtrekken.
De petjes kijken mij vies aan, en scheuren weg.
“Je zoekt het ook zelf op”, zegt mijn vrouw Jessica als ik thuis ben. “Ga daar dan ook niet lopen. Loop dan ergens anders.”
“Bij de school het Zonnewiel staan ’s avonds ook altijd dealers”, zeg ik.
“Neem dan in ieder geval je telefoon mee”, zegt Jessica.
“Die neem ik ’s avonds juist nooit mee”, zeg ik. “Voorzorgsmaatregelen.”…
