Wethouder Peeters lag in de gemeenteraad onder vuur over de jeugdzorg.
VVD, PvdA, SP, D66, CU, Leefbaar, iedereen roerde zich.
De PVV hield zich rustig.
Terwijl die partij als enige meestal wel klip en klaar is.
“Ze zijn een verademing in de gemeentepolitiek”, vertrouwde een collega-journalist me op de perstribune toe, “door hen is het er een stuk leuker op geworden.”
Er was een schorsing van het debat van een kwartier.
Dat werd uren.
Na één uur ’s nachts kwamen boven de bitterballen.
Als wolven wierpen de wachtende politici zich op de dame met het dienblad.
Heisa maakt hongerig.
De PVV deed daar niet aan mee.
Zij vindt dat de belastingbetaler niet hoeft op te draaien voor de snacks van de politici.
Een broodtrommeltje met een bammetje pindakaas voldoet toch ook.
Ik pikte een glaasje cola mee. En genoot ervan op de perstribune.
Totdat een beveiliger mij streng sommeerde me met de cola te verwijderen. Cola was niet toegestaan in de raadzaal.
“Geen frisdrank in de raadzaal en niet eten.”
Ik zou eens vlekken kunnen maken.
Op de perstribune hoopten we stiekem dat de PVV – op eigen kosten – een pizzakoerier had besteld. Zoals iedere gewone Almeerder zou doen.
Rechts zag ik dat de snoepzakken en nootjes bij de ambtenaren stiekem onder de tafel werden doorgegeven.
