Het is bijna half twaalf ‘s avonds.
Zoals gewoonlijk wandel ik met mijn hondje.
Bij de basisschool de Strengerd hangt een groep jongeren, die mij altijd vriendelijk groet.
Op het trapveldje verderop wordt nog gevoetbald. Er klinkt muziek.
Zo hoort het ’s avonds op straat te zijn.
Twee fietsers passeren mij op het fietspad langs de busbaan in Parkwijk.
Zonder fietsverlichting.
Ik zie dat ze hesjes aanhebben.
Als ik me omdraai zie ik ‘handhaving’ op hun rug staan.
“Heren”, roep ik hen na, “u heeft geen licht.”
Ze hangen meteen in de remmen en kijken me aan alsof ik meteen gefouilleerd ga worden.
“Dit is gevaarlijk, hoor”, zeg ik, “niemand ziet jullie. Even lampjes aan doen en dan zie ik het door de vingers.”
Een van de twee handhavers begint te grijnzen.
“Vergeten aan te zetten”, bromt de ander. Hij bukt naar zijn koplamp.
“Keurig”, zeg ik als de knopjes omgezet zijn. “U kunt nu verder rijden.”
“Prettige avond”, zeggen ze schaapachtig.
Om vervolgens rechtsaf het voetpad op te fietsen.
Even wil Ik daar nog wat van zeggen, maar laat het zo.
Langzaam fietsen ze langs het verkeersbord ‘Voetpad.’
Dus alleen toegankelijk voor voetgangers en gehandicaptenvoertuigen.
Ik zie dat van de rechter handhaver het achterlicht niet werkt.
