Journalist en podcaster in Almere

Mijn vrouw Jessica heeft geen sociale media, geen facebook, twitter, Linkedin of Instagram.
Maar ze volgt het wel.
Via mijn facebookaccount.
Afgelopen weekend was het weer raak.
“Het is toch niet te geloven wat een zeikerds er op facebook zitten”, moppert Jessica als ze mijn facebook doorneemt.
“Dank je”, zucht ik.
“Ja jij ook”, grijnst ze. “Al die mensen die op facebook reageren zijn niet goed bij hun hoofd.”
“Kijk hier nou, de gemeente gaat bezuinigen en iedereen weet het beter. En waar ik helemaal het schijt van krijg als ze er nog eens bijzetten ‘het kan in Almere’”, schudt Jessica haar hoofd.
Zwijgend kijk ik haar aan.
“Niks is goed aan Almere”, bromt ze. “Almere bestaat alleen maar uit klagers en betweters. En zeikerds. Oh, kijk, hier is iemand die jou verwijt dat je een elitaire oude witte man bent.”
“Dat is wel de eerste keer dat iemand mij aanrekent dat ik wit ben”, stuif ik op, “kan ik er wat aan doen dat ik uit een roemrucht Fries geslacht stam?
Jessica denkt even na.
“Een elitaire oude witte man”, herhaalt ze langzaam. “Nou dat is wel het eerste op facebook waarvan ik vind dat het klopt.”

“En je doet wat ik zeg”, krijst een mama in het gezicht van haar dochter.
Een kleutertje, staat met haar rug tegen een pilaar bij de Action in de Regisseurstraat in Stad.
Mama heeft haar gezicht op tien centimeter van haar kind.
Haar houding is dreigend.
“En je doet wat ik zeg”, herhaalt ze met 200 decibel.
Ze is volledig buiten zichzelf.
Ik zie kleine spettertjes in het gezicht van het kind sproeien.
Waarna een weer ware tirade van beschuldigingen op het kind wordt afgevuurd.
Het geblèr van mama weerkaatst tegen de gebouwen.
Het luchtalarm is er niets bij.
Het meisje wordt rood en buigt licht voorover.
Een aantal mensen blijft staan kijken.
Ik ook.
Ik wacht op de eerste klap die mama gaat uitdelen.
“Ken je het zien?”, gilt mama tegen ons.
Ze kijkt ons aan alsof we een vuilnisbak zijn.
We kijken somber terug naar dit opvoedkundig tafereel.
“Dit is verbale mishandeling”, fluistert een man me toe.
“Dit wordt snel een gevalletje jeugdzorg”, fluister ik terug.
“Je zal die moeder toch als buurvrouw hebben”, zegt de man.
“Je zal als kind dat mens toch als moeder hebben”, antwoord ik.

Leuk, zo’n bootje bij Haddock aan het Weerwater.
Beetje spelevaren, zonnen op de achterplecht, babbelen met de buren en regelmatig het dek schrobben.
Daar ontstaat samenhorigheid die bootjeseigenaren kenmerkt.
Maar toen kwam de Floriade.
Opzouten met die bootjes bij Haddock.
Er was een alternatief. Een nieuwe jachthaven aan de Noorderplassen.
Maar…
bewoners van die wijk willen die niet. Overlast, en ze kunnen niet meer racen met hun waterscooters en speedboten.
De gemeente kwam met plan B.
Tijdelijke jachthavens in het Weerwater.
Zonder vergunning, dat wel.
Maar…
de bewoners van de Fantasie wilden die niet. Het is afschuwelijk om tegen bootjes aan te kijken in een jachthaven achter je tuin.
Plan B kent ook een tijdelijke jachthaven in de Havenkom.
Maar…
de bewoners en ondernemers willen die niet. De toeristen die zomers massaal aanleggen hebben dan weer geen plek. En er komt parkeeroverlast.
Je zal toch maar 30 jaar genoten hebben van je bootje bij Haddock aan het Weerwater en dan uit je jachthaven worden gedonderd en door andere Almeerders als ongewenst worden gezien.
Geen Haddock aan het Weerwater, geen Noorderplassen, geen Fantasie, geen Havenkom.
Leuk, zo’n bootje bij Haddock aan het Weerwater.

Ik fiets alles in Almere.
Op een elektrische fiets. Toegegeven.
Het fietspadennet in Almere is onnavolgbaar goed.
Op de e-bike ben ik vrijwel overal in Almere sneller dan met de auto.
Om de snelste routes te vinden in onze stad gebruik ik een Teasi, een soort fiets-tom-tommetje waarop alle fietspaden staan.
Ik kies altijd voor ‘kortste route’ en kom zo op routes die ik zelf nooit had kunnen bedenken.
Er staan zelfs fietspaden op die nog niet eens gerealiseerd zijn.
Nu de stad vergeven is van de fietsomleidingen, komt de Teasi goed van pas.
Bam, een hek over het fietspad en ik kies ad random een andere richting. Het Tom-tommetje vindt moeiteloos een andere, kortste route.
Kortste route?
Ik moest vorige week vanaf de redactie in Gooise Kant naar De Kemphaan voor een artikel over de Almere Jungle.
Kortste route over via het Dunloppad naar het Farflerpad, de doorgaande route naar de Kemphaan.
Dat Farflerpad was dus afgesloten.
En heel Almeers… geen omleidingsborden te bekennen.
Ik fietste op het Dunloppad rechtdoor.
Tom-Tommetje besloot dat de kortste route naar de Kemphaan is via de Gooimeerdijk, de Havenkom en Overgooi.
Op de e-bike een makkie.
Maar zonder Tommetje was ik op de fiets nooit bij de Kemphaan aangekomen.

Het interview met onderwijswethouder Marjan Haak-Griffioen in de krant van vorige week deed veel stof opwaaien in onderwijsgevend Almere.
De ASG legde vervolgens een spreekverbod op aan de Almeerse scholen.
“De journalist, Robert Mienstra, inventariseert momenteel reacties van de besturen en de scholen. Wij willen vanzelfsprekend met een gelijkluidende reactie naar buiten treden. Daarom – ongetwijfeld ten overvloede, maar toch – het verzoek: als de media bellen over ASG-specifieke en schooloverstijgende zaken, zoals een reactie op dit interview, willen jullie dan naar de woordvoerder van de ASG verwijzen  Willen jullie dit ook doorgeven aan de medewerkers?”
Pure persbreidel.
Desondanks reageerde het onderwijspersoneel fors naar onze krant.
“Ronduit schokkend dit interview”, schreef een leerkracht mij.
“Ik vond dit interview bijna zielig voor haar.”
“Al was die wethouder gewoon een mevrouw bij de bushalte, dan was dit interview al stom.”
“Schokkend dat de wethouder niet wist van de leerlingenstop op de Bongerd en de Olivijn.”
Tot: “Publiceer mijn reactie maar niet in de krant. Dan ben ik mijn baan kwijt.”
Tja, je werkt je het leplazarus op school, en dan mag je ook nog niet eens zeggen wat je vindt.
Krijgt dat meldpunt voor leraren van Baudet toch zijn zin.

“Duncan heeft gewonnen”, zegt mijn vrouw Jessica.
“Die zangwedstrijd?”, vraag ik.
“Ja, en nu mag Nederland dat songfestival organiseren”, zegt Jessica.
“Hoera”, roep ik, “dat zal een aardige duit kosten.”
“Nu lees ik op Facebook dat nogal wat Almeerders dat songfestival naar Almere willen halen”, giechelt Jessica, “moet maar dertig miljoen euro kosten.”
Ik leg mijn boek weg.
Nu wordt het songfestival wél interessant.
“Het songfestival naar Almere?”, roep ik. “Als er iets met grootheidswaanzin is, dan omarmt Almere het.”
Ik zie het al voor me in de raadzaal: de collegepartijen voor, de oppositie tegen, hier en daar liegen wethouders er wat op los, dat kennen we van andere megalomane projecten in de stad, het college komt er mee weg en de volgende tekorten verschijnen op de begroting.
Wat dat betreft past het songfestival naadloos bij Almere.
“Het zou op het Floriadeterrein kunnen”, stelt Jessica voor. “Mooi in de open lucht.”
“Almere heeft niks met kunst en cultuur”, zeg ik, “Vis a Vis mag ook opzouten van de gemeente.”
“Ik heb het niet over kunst en cultuur”, houdt Jessica vol, “Maar als ze snel die tulpentoren neerzetten hebben we meteen een uitzendmast en het Floriadeterrein is verder nog helemaal leeg, er staan alleen wat bomen, perfect voor dat festival.”
“Kunnen ze die bomen meteen ook kappen”, sla ik mijn boek weer open. “Daar zijn ze hier pas goed in.”

Hoe zouden de wethouders zich voelen nu Haddock Watersport per 1 mei exit is aan het Weerwater?
Hoe zouden de raadsleden zich voelen die vol overtuiging stemden voor het verdwijnen van de jachthaven.
Trots? Dat varkentje hebben we gewassen?
Halen ze hun schouders op?
Als overwinnaars. Weg met die ondernemer, hoezee voor de Floriade.
Of dachten ze: op die plek komt vast een peperduur paviljoen van Qatar bij de Floriade-expo. Daar hebben we veel meer aan dan zo’n kanoclubje.
Of bouwen, bouwen, bouwen. Opzouten Van Thiel.
Feit is dat Van Thiel het loodje heeft gelegd.
David tegen Goliath?
Overheid tegen ondernemer?
Wat zou de Almeerse bevolking hierover denken?
Bij Haddock hebben we ons trouwfeest gehouden.
Bij Haddock hebben ik, en later mijn kinderen zeilles gehad.
Bij Haddock gingen we vaak even wat drinken.
Bij Haddock gingen we elk weekend de hele zomer, met gesmeerde broodjes mee, genieten op ons bootje.
En nu denken ze… waar laten we in hemelsnaam ons bootje?
De mannen in pak van de gemeente en de Floriade B.V. met hun leren aktentassen hebben de gebouwen van Van Thiel inmiddels bezet.
Voor de Almeerse inwoners was dit een van de mooiste plekjes in de stad.
Met de nadruk op de verleden tijd.

“In overleg hebben wij besloten dat de kinderen morgen thuis werken. Ik heb de leerlingen extra instructie gegeven en werk meegegeven voor morgen. Ook voor de vakantie hebben zij werk mee gekregen”, schrijft juf Ellen aan de ouders.
“Thuis? Thuis?”, roept moeder Sofie verschrikt. “Ik werk morgen.”
“Marco, kan jij morgen thuis blijven voor Dennis? De school heeft geen leraar”, vraagt Sofie vertwijfeld.
“Je weet toch dat ik morgen in Maastricht zit. Vraag opa en oma maar”, zegt Marco.
“Die kunnen nooit op vrijdag, dat weet je”, roept Sofie terug.
Sofie begint een beetje rood aan te lopen.
“Maar kan jij dan in de vakantie wel lesgeven aan Dennis?”
“Ik ben stukadoor, geen onderwijzer”, roept Marco.
Vertwijfeld kijkt Sofie naar de lessen die ze van de juf met Dennis moet doen in de vakantie:
“rekenen les 20 en oefenboek t/m blz 14,
spelling: blokboek ontleden blz 1 t/m 5
taal: verhaal van 1 A4 typen.
begrijpend lezen: cito oefenboek taak 3 en 4
Werkboek verwijswoorden les 1 en 2.
Nieuwsbegrip op de computer.
Oefenen voor topotoets Duitsland.”
Dan verfrommelt Sofie woedend de brief van de juf die schrijft: “Ik heb iedereen gecontroleerd of ze hun leerblad mee hadden. Dus de smoes ‘niet gekregen’ gaat deze keer niet op;). De toets is dinsdag.”

Geachte Doctor Baudet,
Ik ben links.
Want ik ben journalist.
Sterker nog, ik heb dertig jaar in het onderwijs gewerkt.
Dertig jaar lang pure indoctrinatie.
Ik ben dus niet links, ik ben ultra links.
Journalist en leraar, erger kan niet.
Ik woon in een modern appartementengebouw.
Van een voor u, doctor Baudet, ongetwijfeld te linkse architect.
Maar ik kan mij geen Romeinse villa veroorloven.
Ik rijd op een fiets.
Dat kan beter.
Dat had natuurlijk een walmende diesel moeten zijn.
Geachte doctor Baudet,
mijn hele leven is een vergissing.
Laat mij voor straf deze column in het Latijn vertalen.
Ik ga het bestaan van een klimaat volkomen ontkennen.
Er is geen klimaat.
Ik begin een actie om onze stadsverwarming in Stad te laten vervangen door gasverwarming met gas uit Groningen, nee door een kolencentrale, nee, nee, excuses, door een bruinkoolcentrale.
Doctor Baudet,
ik beken er schuld aan te hebben dat we het zo verrekte slecht hebben in dit land in nood.

“In gelul kan je niet wonen”, zei PvdA’er Jan Schaefer ooit.
Wij schreven er in de krant al een paar keer over. In Almere is acute woningnood.
18.000 woningzoekenden voor een sociale huurwoning.
Voor de middenhuur is het al niet anders.
In Almere wonen woningzoekenden in groepen op zolders, in schuurtjes in de tuin, in garages, soms buiten op straat.
In gammele bootjes langs de vaarten.
In tentjes in het buitengebied.
Studenten kunnen nergens meer terecht.
Ik sprak een studente.
“Ik woon in een dorpje bij Apeldoorn”, vertelde ze, “bij mijn ouders. In Almere is geen plek voor me. Elke dag vier en een half uur reizen.”
De discussie in Almere gaat vaak over de Floriade.
Maar die moet ook over de woningnood gaan.
De gemeenteraad vergaderde de afgelopen twee weken over de woonvisie 2040.
“2040?”
“Ja, 2040.”
“Maar de mensen willen toch nu wonen.”
“Dat kan later besproken worden. Dat zetten we in juni op de gemeenteraadsagenda.”
In gelul kan je niet wonen.
In Almere ook niet.