Journalist en podcaster in Almere

Ik heb er al eens over geschreven. De genderneutrale taal.
Geen ‘Beste dames en heren’, maar ‘beste reizigers.’
Nu ligt ons spelalfabet weer onder vuur.
Twintig mannennamen en niet divers.
Dat moet volgens de ontwerpers van de nieuwe lijst anders.
Neem mijn naam: Robert
R van Rudolf, O van Otto, B van Bernard, E van Eduard, R van Rudolf, T van Theodoor.
Allemaal witte mannen.
Dat mag binnenkort niet meer.
R van Roosje, O van Omar, B van Bella, E van Emir, R van Roosje, T van Thuraya.
Het leven gaat hierdoor een stuk beter worden.
De A moet de A van Ali worden.
Grote onzin natuurlijk.
Want de A staat voor Ajax.
De J voor Johan. Dat was al zo.
Maar dan moet de C van Cornelis uiteraard de C van Cruijff worden.
Oké, in Rotterdam moeten ze ook tevreden blijven: de F van Feijenoord.
Hoewel de F van F-site een logischer alternatief is.
De M van Maria mag op de nieuwe lijst blijven. Zijn de katholieken ook weer tevreden.
De W van Willem?
Laten we het actueler maken: De W van Wappie.
De H van Hendrik wordt Henk.
De I van Izaak wordt Ingrid.
Links en rechts Nederland tevreden.

In Almere wordt onderzoek gedaan naar alle vormen van extremisme. Links, rechts, milieu, dieren en religieus extremisme.
De Binnenlandse Veiligheids Dienst (BVD) deed in de vorige eeuw ook dit soort onderzoeken.
Ik heb daarvan tal van rapporten gelezen.
Vol met namen, citaten en verdachtmakingen.
De nieuwe BVD van de gemeente krijgt het druk.
Afgelopen vrijdag  was er met zo’n dertig deelnemers een klimaatmars in Almere.
De deelnemers waren vooral politici van de progressieve partijen.
Ben benieuwd in welke database ze terecht zijn gekomen.
Komende zaterdag is er een protestmars van de SP en de Partij voor de Dieren tegen de bomenkap aan de Westerdreef.
Staat er daar nu achter elke boom een man in een lange regenjas, kraag omhoog en een hoed op?
Is dat inspecteur Arglistig die hun gangen nagaat?
Het zou zo maar kunnen.
Ik wil voor de krant wel naar die bomenkapdemonstratie in Haven om verslag te doen.
Ik trek dan mijn nette kleren aan.
Want ik wil wel goed op de BVD-foto komen.

Almere was ‘de beste binnenstad’ van Nederland.
Almere is in 2019 uitgeroepen tot de gemeente met de meest duurzame mobiliteit.
We werden de bij-vriendelijkste gemeente.
We dongen mee naar de titel voor de MKB-vriendelijkste stad.
We werden derde.
We zijn nu bezig met de wedstrijd voor het NK- tegelwippen.
In Almere wonnen slagers prijzen met ‘de gouden rookworst’.
En.. we hebben er weer een prijs bij:
Almere heeft dit jaar de titel ‘borstvoedingsvriendelijke gemeente’ verworven.
Ik las eerst ‘borstenvriendelijke stad’.
Maar dat lag dus helaas anders.
‘Borstvoedingsvriendelijke stad’.
Almere heeft er zelfs een officiële plaquette voor gekregen.
En daar zijn we als gemeente natuurlijk apetrots op.
Zo’n beetje overal mogen moeders hun kind de borst geven.
Nu weet ik nog wel wat andere wedstrijden die we kunnen winnen:
Het NK ‘gedogen bij duistere bouwvergunningen’.
Het NK bomenkappen
Daar zullen veel Almeerders op stemmen.
De prijs die we binnenkort zeker zullen winnen is het NK vuil dumpen.
Dat is al een uitgemaakte zaak.
Alle bewoners doen mee.

De parkeerplaats bij onze flat zag er niet uit.
Hij leek meer een grasland met hoog opgeschoten onkruid.
Ideaal voor de schaapskudde van Almere.
Een medebewoner van de flat vroeg de gemeente of daar niet wat aan gedaan kon worden.
Nou, dat kon niet.
Want de ambtenaren wisten niet onder wiens beheer de parkeerplaats viel.
Dus dan doe je als gemeente niets.
Mijn medebewoner werd zo boos dat hij voor elfhonderd euro aan trimapparatuur kocht en doodleuk in zijn eentje de hele parkeerplaats en de voetpaden rond onze flats gras- en onkruidvrij maakte.
Dat kostte hem een aantal dagen. Uur na uur was hij bezig met een gehoorbeschermer op.
Ook uit eigen portemonnee betaald.
In een werkpak van zijn eigen bedrijf.
Hij oogstte hulde van zijn medebewoners.
Een van hen greep dit aan om langs de flats een zooitje tegels te wippen en winterharde violen en bollen te planten op de vrijgekomen plekken.
Zij betaalde ook alles uit eigen zak.
Ja, wil je er wat van maken in je buurt in onze stad, dan moet je als bewoners de knip trekken.
Wel een leuke discussie.
Wie is er verantwoordelijk voor het onderhoud van de wijken?

Dames en heren, wij wensen u een prettige reis’.
Dat is nu verboden.
‘Beste reizigers…’
Een prijs voor de beste acteur en actrice….
Verboden.
Beste hoofd- en bijrol.
Vader en moeder?
Verboden.
Ouder!
Het Netwerk Flevolandse Zakenvrouwen organiseert op vrijdag 24 september 2021 de verkiezing van de Flevolandse Zakenvrouw van het Jaar. Wie wordt de Flevolandse Zakenvrouw van het Jaar 2021?
Zakenvrouw?
Wat zijn die zakenvrouwtjes uit de (genderneutrale) tijd.
Het moest verboden worden.
Nu was ik altijd al tegen het begrip zakenvrouw van het jaar.
Ik zie geen enkel verschil tussen een zakenvrouwtje en een zakenman.
Behalve dan het mantelpakje.
En, toegegeven, de hoge hakken.
Ik stel voor ‘zakenondernemer van het jaar’.
Maar ach, ondernemer is een mannelijk woord.
Seksistisch.
Zakenindividu?
Bingo, dat woord is onzijdig.
Qua lhbtiq+ in orde, toch?
Oei, wat doen we met de hetero zakenvrouwtjes?
Zakenmens!

Soms hoor ik wel eens wat.
Zo zijn er bij de Floriade ruim 200 vrijwilligers actief.
Die hebben vast enthousiaste verhalen.
Maar…
“Wij worden geacht geen contact met de pers te hebben”, zegt een van hen tegen me.
Ik weet niet of Noord-Korea een kavel heeft gehuurd op de Floriade, maar het gedachtengoed van Kim Jong-un is blijkbaar al levendig aanwezig.
“Ze willen uitingen strikt onder controle houden”, zegt de vrijwilliger nog.
Dat doet niet alleen aan Noord-Korea denken, maar ook aan Polen, Hongarije en Turkije.
De pers is de vijand.
En het volk krijgt alleen maar propaganda opgediend.
Toch maar eens proberen.
“Wat doe jij bij de Floriade dan zoal”, wil ik weten.
“Daar mag ik geen uitspraken over doen.”
“Maar je bent wel enthousiast over de wereldtuinbouwtentoonstelling?”
“My lips are sealed.”
“Maar het klopt dat er 200 vrijwilligers zijn?”
“Dan moet je bij persvoorlichting zijn.”
Bij het politbureau dus, wat weer doet denken aan Oost-Duitsland.
Nog een poging…
“Je bent toch wel vrijwilliger?”
“Ik zwijg als het graf.”
De man kijkt schichtig over zijn schouder en vertrekt.
We kunnen blijkbaar beter niet samen gezien worden.

Bij gezondheidscentrum Parkwijk moet ik nu mijn bestelde medicijnen afhalen uit een automaat.
Dit bleek uit het sms’je van de apotheek.
Ik stond bij het gezondheidscentrum voor een soort Febo-automatiek.
Met een code kon ik een luikje openen waar dan je zakje met pillen ligt.
Na drie keer verkeerd te hebben ingetypt, lukte het me.
Bij controle bleek niet al het bestelde in het zakje te zitten. Moest ik toch nog bij de apotheek in de wachtrij.
“Ja, dit komt over een paar dagen”, zei de apothekersassistente
Een paar dagen later kreeg ik bericht. Ik kon naar ‘Febo’ komen voor het restant.
Voor mij stond een oudere dame vertwijfeld naar de automatiek te kijken.
“Zal ik u even helpen”, vroeg ik als ervaringsdeskundige.
“Graag, want ik snap dit niet.”
“Mag ik uw geboortedatum?”, vroeg ik, “en uw code?”
Ik tikte al haar gegevens in.
“Nu moet u als het luikje opengaat de deur openen en uw medicijnen pakken”, zei ik.
Maar de dame was niet zo snel.
Het luikje sloot zich voordat ze kon toeslaan.
“Ik ga maar naar de apotheek”, zei ze, “wan dit is te moeilijk voor me.”
“Doe maar”, zei ik, “een kroketje halen bij Febo is simpeler.”

‘Het lerarentekort is de grootste bedreiging van het onderwijs’, zei een spreker bij een bijeenkomst op een school.
Daarbij stelde hij ook dat het lerarenberoep maatschappelijk zwaar ondergewaardeerd wordt. “Het aantal ouders dat juridische stappen onderneemt tegen scholen en docenten loopt de spuigaten uit. Dat maakt het beroep van leraar nog zwaarder dan het al is.”
Ik ken die verhalen.
Jean-Paul haalt een vijf voor zijn toets. Hop, de advocaat ingeschakeld om het cijfer op te krikken naar minstens een acht.
Als docent leerling Marie-Claire die van de trap dreigt te vallen bij de arm pakken?
Een letselschade-advocaat inschakelen, want ‘ons meisje’ heeft een blauwe plek op haar arm. ‘En niemand raakt onze dochter aan, zeker een leraar niet. Dit was ongewenst intiem.’
Laat de kassa maar rinkelen.
Tja, da’s altijd beter dan onder aan de trap met een gebroken nekje terecht komen.
Op schoolkamp gaan op de fiets zit er niet meer in. Dat kan de rechtsbijstandverzekering van de school niet meer aan.
De ouders ruiken hun kans bij een valpartij.
Ooit zat ik met veel plezier in het onderwijs.
Ik zou niet meer durven.
Het lerarentekort de grootste bedreiging van het onderwijs?
Vlak de ouders niet uit. Die staan met stip op twee.

De gemeente hoeft maar naar een boom te kijken, en de buurtbewoners starten een petitie tegen het vermeende kappen.
Noem het woord ‘Floriade’ en social media ontploft.
Ligt er ergens een berg afval zomaar in de wijk van een altijd onbekende dader… driewerf ‘schande’.
De foto ervan moet in Almere DEZE WEEK.
Staat er ergens al twee jaar een fiets tegen een boom… daar moet onze krant actie op ondernemen want de gemeente doet het niet.
Klagers zijn we in onze stad.
We zemelen en zeuren.
En dat vind ik een goede zaak.
Want daaruit blijkt dat Almeerders betrokken zijn bij hun stad.
Die moet gewoon netjes zijn. Opgeruimd. Goed onderhouden.
En groen.
Een laatste voorbeeld.
De Groninger Jongeren van de VVD vonden een nieuw pand in hun stad maar foeilelijk en smakeloos. Ze wilden het cadeau doen aan Almere. Daar zou het beter passen.
Werd een leuk artikel op onze site.
Waarop tal van Almeerders te hoop liepen tegen die Groninger studentjes.
Een strafexcursie van de corpsballende blazerjongetjes uit Groningen naar onze stad zou hen de ogen moeten openen.
Almere is geweldig volgens onze klagers.
Kom niet aan onze stad.

“Hoera, er komt een frietfabriek in Almere”, roep ik als ik thuis kom.
“Dat gaat dan lekker stinken”, zegt mijn vrouw Jessica vanuit de keuken waar ik de deksels van de pannen oplicht.
Rode kool, piepertjes en een lapje.
“Waar komt die frietfabriek? Op de Floriade?”, vraagt ze. “Floriade Friet, mooie naam.”
“Op de Floriade krijg je alleen maar selderiestengels met een sojadipsausje”, brom ik. “ Het geld is op voor behoorlijke horeca. Ze moeten daar eerst de salarissen uitbetalen.”
Jessica draait de lapjes.
En daarna komen de pannen op tafel. Bord op schoot en een crimi kijken.
“Waar komt die patatbakkerij?”, vraagt Jessica.
“Bij Kruidenwijk.”
Jessica trekt haar neus op. “Als de wind verkeerd staat, gaan wij dat ook ruiken. Zo’n fabriek stinkt uren in de wind.”
“Net als de Floriade”, grinnik ik.
Verwoed prik ik piepertjes op mijn bord. Twee lepels jus erover heen, daarna de rode kool en prakken maar.
“Mag die fabriek daar wel komen?”, vraagt mijn vrouw.
“Nee, natuurlijk niet”, zeg ik, “hij past niet in het bestemmingsplan.”
“Let op mijn woorden”, zegt Jessica, “die fabriek komt er gewoon, in Almere heb je helemaal geen vergunning nodig om iets te bouwen.”