De jonge Almeerders zijn een stelletje sukkels.
Er is geen woning te krijgen in de stad. En dan bedoel ik geen sociale huurwoning.
Dit omdat de VVD geen sociale huurwoningen in de stad wil bouwen.
Die partij wil alleen maar bouwen voor haar rijke achterban.
25.000 woningzoekenden kunnen dus geen kant meer op.
Waarom dan sukkels?
Omdat ze niks van zich laten horen.
Waar is de tijd gebleven van ‘Geen woning geen kroning’?
Ga massaal de straat op.
Protesteer met duizenden voor het stadhuis.
Kraak!
Realiseer een tentenkamp op het Stadhuisplein.
Maar blijkbaar vinden de woningzoekenden het toch wel best.
En is de nood niet zo hoog.
Van de VVD hebben ze niets te verwachten. Maar van de andere coalitiepartijen- ook de linkse – ook niet.
Die durven niet tegen de VVD in te gaan.
En dat durven de Almeerse woningzoekenden dus ook niet.
Het blijft stil aan de overkant.
Oorverdovend stil…
Er zijn mensen die een beslissende invloed hebben op je leven.
Bij mij was dat Douwe de Vries, de oud-rector van OSG De Meergronden in Haven.
Ik was daar lang leerkracht Nederlands.
De laatste tijd ging het niet goed met Douwe. Uiteindelijk overleed hij 23 december.
Toen ik het bericht van zijn overlijden kreeg, zakte ik in mijn bureaustoel weg.
In tranen.
Voor Douwe kwamen eerst de leerlingen, dan een hele tijd niets en daarna de rest nog lang niet. Hij haalde met zijn team 1001 ongebruikelijke kunsten uit om leerlingen kostte wat het kost op school te houden en een diploma te laten halen.
Met succes.
Een van die leerlingen schreef op haar Facebook:
“Deze man zorgde dat ik mijn middelbare school afmaakte toen ik op wilde geven.
Deze man zat altijd klaar met thee als ik weer eens de klas uit was gestuurd en me bij hem moest melden in plaats van in 017a (het uitstuurlokaal).
Deze man was zo trots als een vader toen ik mijn mavo c diploma haalde.
Deze man geloofde in mij toen niemand zelfs ik niet in mij geloofde.
Ik ben blij dat ik hem jaren later nog eens ben gaan opzoeken en hem voor dit alles kon bedanken.
Dag meneer De Vries. Rust in vrede, ik zal u nooit vergeten.”
En weer welden mijn tranen.