“Het gaat niet goed met Duncan”, zegt Minka, een collega van me op een Almeerse middelbare school, “hij is er het afgelopen half jaar 77 keer uitgestuurd.”
“Een record”, roep ik. “Hij zat dus meer buiten de klas dan in de klas.”
“Ik weet het echt niet meer”, zegt Minka.
Ik ken Duncan.
Een keurige 15 jarige jongen die mij altijd een hand geeft als ik hem zie en dan ook nog vraagt hoe het met me gaat.
Maar in de klas kan hij niet functioneren.
Dag in dag uit met zijn neus in de boeken, zo’n beetje de hele dag stil zitten en luisteren.
Dat is kansloos voor Duncan.
Huiswerk?
Hij heeft het nog nooit gedaan.
De school wil met hem stoppen.
Duncan zal nooit zijn eindexamen halen.
Vorige week ging ik met wat vrienden uit in Almere Stad.
Om half één ’s nachts zag ik Duncan met een vriendje op de Grote Markt in Almere Stad.
Pet en capuchon op, hij keek niet echt fris uit zijn ogen.
Maar toch was er de hand en de vraag hoe het me ging.
“Weten je ouders dat je hier bent?”, vroeg ik hem.
“Die zijn zelf ook niet thuis”, mompelt Duncan.
15 jaar, ontkoppelt van school, van zichzelf en van thuis.
En hij moet nog een heel leven.
