Ik wandel ‘s ochtends met de hond op het voetpad in Parkwijk. Op het fietspad er naast haasten tientallen scholieren zich om op tijd op school te komen.
Achter mij hoor ik een automotor.
Geschrokken kijk ik achterom.
Een tankauto van Teeuwissen uit Huizen.
Over het fietspad.
Schoolkinderen worden het fietspad afgedwongen, remmen in het grasperk, een moeder met kind achterop stapt zuchtend af.
“Dit is bloedlink”, mopper ik. “Waarom stopt die malloot niet als al die kinderen hier fietsen.”
Ik schud mijn hoofd naar de bestuurder.
Hij drukt meteen op de rem en opent het passagiersraam.
“Heb jij een probleem?”, schreeuwt hij naar me.
Hoera, een kort lontje.
“Ja”, zeg ik, “jij moet stoppen totdat die fietsende kinderen voorbij zijn. Dit is levensgevaarlijk.”
Wie ik wel ben en waar ik me mee bemoei.
Ik kondig deze column aan en bedank hem ervoor.
De man van Teeuwissen gelooft er niks van.
’s Middags wordt de bestuurder van de tankauto – weer op het fiets- en voetpad – door een andere buurtbewoner stilgehouden en aangesproken.
Die wijst hem er bovendien op dat zijn ontheffing van de gemeente Almere bij de voorruit al ruim twee jaar verlopen is.
Om nou te zeggen dat hij een ambassadeur voor zijn bedrijf is?
Nou, nuhee.
