“Konere”, zucht ik.
Samen met mijn sportmaatje Melissa ben ik aan het planken.
Steunend op ellebogen en tenen als een plank drie minuten blijven staan.
En dat vijf keer achter elkaar.
Buik- en bilspieren aangespannen.
Op weg naar de verdwenen sixpack.
“Hihihihi”, begint Melissa te hikgiechelen. “Kijk ons eens. Hihihihi.”
Sporten is voor vrouwen geen serieus item.
“Ja halo zeg”, stort ik ter aarde. “Hoe kan je zo een abcrack krijgen?”
Dat is een sexy spleetje in de buik van de vrouw van borsten naar navel.
Een teken van sterke spieren.
“Dit is stom”, giechelt ze.
“Dit is werken aan een sportschoollijf”, kreun ik. “Doe nou eens serieus.”
Vrouwen en topsport gaan niet samen.
Dat is duidelijk.
We hebben net een half uur gerend.
Over van alles gaat het.
Kleren, koken, reisjes, tuinieren en roddels.
Hardlopen als theekransje.
“Doorlopen”, roep ik, als Melissa weer een pauze wil inlassen.
Na het planken is het tijd voor squats en luncjes.
“18, 19, 20”, telt Melissa.
“150, 151, 152”, tel ik op weg naar de 300.
Melissa zit al een tijdje met een flesje water.
Ik moet denken aan korfbal.
Nu snap ik waarom deze gemengde sport niet serieus genomen wordt.
