Mijn oude school De Meergronden in Haven gaat plat.
Ik gaf daar les van 1979 tot 2000.
Het gebouw afbreken waar ik successen heb meegemaakt en door diepe dalen ben gegaan.
Waar ik gevormd ben.
Het gebouw dat ooit voor een deel roze werd geverfd. En dat diezelfde dag omgedoopt werd tot de ‘biggenvleugel’. Precies dat deel waar de stoerste jongens bouw-, motorvoertuigen-, en metaaltechniek volgden.
Het gebouw van het Freakenfestival waar tal van kunstenaarstalenten ontloken met gedurfde acts.
Het gebouw dat twee keer in brand stond: waar we steeds uit de as herrezen.
Het gebouw waar de heterogeniteit bloeide, waar vriendschappen door alle niveaus heen ontstonden.
Waar rector Douwe de Vries 24 uur per dag, 7 dagen in de week het Meergrondengevoel deed ontstaan.
Waar ik in de beginjaren dozen vol wapentuig in beslag nam. Van werpsterren tot goedendags.
Waar leerlingen en leraren elkaar bij de voornaam noemden. Gezag zat niet in de aanspreektitel ‘meneer’ of ‘mevrouw’ maar in de manier waarop we met elkaar omgingen.
Als de sloopkogel zijn werk gaat doen, ga ik terug naar mijn oude, dierbare schooltje.
Een brokstukje mee pikken voor op mijn bureau.
