Bij gezondheidscentrum Parkwijk moet ik nu mijn bestelde medicijnen afhalen uit een automaat.
Dit bleek uit het sms’je van de apotheek.
Ik stond bij het gezondheidscentrum voor een soort Febo-automatiek.
Met een code kon ik een luikje openen waar dan je zakje met pillen ligt.
Na drie keer verkeerd te hebben ingetypt, lukte het me.
Bij controle bleek niet al het bestelde in het zakje te zitten. Moest ik toch nog bij de apotheek in de wachtrij.
“Ja, dit komt over een paar dagen”, zei de apothekersassistente
Een paar dagen later kreeg ik bericht. Ik kon naar ‘Febo’ komen voor het restant.
Voor mij stond een oudere dame vertwijfeld naar de automatiek te kijken.
“Zal ik u even helpen”, vroeg ik als ervaringsdeskundige.
“Graag, want ik snap dit niet.”
“Mag ik uw geboortedatum?”, vroeg ik, “en uw code?”
Ik tikte al haar gegevens in.
“Nu moet u als het luikje opengaat de deur openen en uw medicijnen pakken”, zei ik.
Maar de dame was niet zo snel.
Het luikje sloot zich voordat ze kon toeslaan.
“Ik ga maar naar de apotheek”, zei ze, “wan dit is te moeilijk voor me.”
“Doe maar”, zei ik, “een kroketje halen bij Febo is simpeler.”
