“En je doet wat ik zeg”, krijst een mama in het gezicht van haar dochter.
Een kleutertje, staat met haar rug tegen een pilaar bij de Action in de Regisseurstraat in Stad.
Mama heeft haar gezicht op tien centimeter van haar kind.
Haar houding is dreigend.
“En je doet wat ik zeg”, herhaalt ze met 200 decibel.
Ze is volledig buiten zichzelf.
Ik zie kleine spettertjes in het gezicht van het kind sproeien.
Waarna een weer ware tirade van beschuldigingen op het kind wordt afgevuurd.
Het geblèr van mama weerkaatst tegen de gebouwen.
Het luchtalarm is er niets bij.
Het meisje wordt rood en buigt licht voorover.
Een aantal mensen blijft staan kijken.
Ik ook.
Ik wacht op de eerste klap die mama gaat uitdelen.
“Ken je het zien?”, gilt mama tegen ons.
Ze kijkt ons aan alsof we een vuilnisbak zijn.
We kijken somber terug naar dit opvoedkundig tafereel.
“Dit is verbale mishandeling”, fluistert een man me toe.
“Dit wordt snel een gevalletje jeugdzorg”, fluister ik terug.
“Je zal die moeder toch als buurvrouw hebben”, zegt de man.
“Je zal als kind dat mens toch als moeder hebben”, antwoord ik.
