“Ik zoek een huis in Almere”, zei ik in 1978 tegen een ambtenaar.
“Geen probleem”, zei ze, “wat zoekt u?”
“Een huis”, antwoordde ik. “Ik woon nu in een kraakpand in Amsterdam dat zo verzakt is dat het levensgevaarlijk is geworden.”
“Ik bel u vanmiddag even terug”, klonk het vriendelijk.
En inderdaad, dat waren nog eens tijden, de ambtenaar belde meteen terug.
“Ik heb een driekamerflat in Almere Haven voor u. Wilt u bezichtigen?”
“Niet nodig”, riep ik. “Ik neem hem.”
Twee weken later had ik de sleutel.
Dat waren nog eens tijden.
Ambtenaren die meteen terugbellen, huizen die beschikbaar zijn.
In Amsterdam schafte destijds iedereen die een woning zocht een koevoet aan.
Woongroepen schoten als paddenstoelen uit de grond, bedrijfjes ontstonden in de kraakpanden, kunstenaars vonden er een plekje.
Daarna was er meestal nog grote lol met de Mobiele Eenheid ook.
Een rookbommetje vergrootte de feestvreugde bij de Kroning.
Almeerders die 15 tot 20 jaar op een woning moeten wachten zijn geen Amsterdammers.
Of er zijn geen koevoeten te koop in Almere?
Maar gebouwen die lang leegstaan zijn hier wel.
Een kraakje is toch zo gezet?
