“Wilt u meedoen aan een klein smaaktestje?”, vraagt de studente met klembord.
“Nee, dat wil ik niet”, antwoord ik nors.
“Want ik ben al honderd keer door jullie hiervoor gevraagd.”
Iedere zaterdag ga ik naar de biep in Stad.
Thrillers lenen.
En daar staan ze altijd weer voor de ingang van de Nieuwe Biep.
De klemborden.
Week in week uit.
Of ik iets wil proeven en daar mijn mening over wil geven.
Ooit trapte ik er een keer in.
Verzachtende omstandigheid: de studente was een langbenige blondine.
Ik kreeg gore toast te proeven die tussen mijn vullingen plakte.
En slokjes sinaasappeldrank, zo zoet, dat ik ter plekke diabetespillen nodig had.
En de blondine maar opschrijven dat ik alles belabberd vond.
Als beloning kreeg ik een rolletje pepermunt.
Alsof ze zelf wist wat een smerige nasmaak ik had.
Met een stapel boeken verlaat ik de biep.
“Meneer… mag ik u wat vragen?”
“Nee”, brul ik. “Niet weer. Nu niet, nooit meer! Ik wil hier ongestoord boeken lenen en niet vergiftigd worden door die troep van jullie. Laat me met rust!”
Het meisje deinst achteruit.
Ik zie haar ogen vochtig worden.
Inderdaad, die straatmarketeers zijn om te huilen.
