Ik nam 2 november afscheid van mijn netwerk. Vol trots en ook wel beduusd.
Drie weken later… aanvankelijk voelde het pensioen als vakantie. Maar dat was snel over. Van 100% werken naar 0% bleek wel een dingetje. De biologische klok veranderde maar langzaam van 6.45 uur opstaan naar ‘maakt niet uit hoe laat ik opsta’.
Natuurlijk, ik ben bezig om filmpjes voor te bereiden, ik doe wat vrijwilligerswerk voor Omroep Almere, lees veel, werk aan mijn nieuwe website waarover later meer. Maar er zijn ook momenten dat ik denk ‘en nu? Wat ga ik doen’.
Ik ben meer uit mijn krant Het Parool gaan lezen, bereid me voor op de Nexit en de gulden, maar pak ook veel meer een boek. En met mijn vrouw Jessica maak ik wandelingetjes.
Woensdag ga ik koffie drinken in Bagels en Beans in Stad, vrijdag gaan Jessica en ik naar Amsterdam, naar een museum en uit eten. Dat kon voor 2 november eigenlijk nooit. Zaterdag ga ik op bezoek bij kunstenares Johanna Braeunlich in Haven, dus op pad ga ik zeker nog wel. Maar anders is het wel, mijn agenda is veel leger dan voorheen.
Nu ik niet meer werk, is het wel veel rustiger in mijn hoofd. Mis ik de Politieke Markt? Een beetje maar niet erg. Wat ik daarbij vooral mis zijn de gesprekjes met de politici. Tja, waarom zou ik hen nog bellen en andersom.
En wat raar is dat ik af en toe denk… wat heb ik in mijn werkzame leven toch veel gedaan. Soms maakt me het moe om overal aan terug te denken. Maar maak je geen zorgen, tot een burn-out met terugwerkende kracht komt het zeker niet.