Tumult bij de Albert Heijn.
“Wat zeik je nou, vuile brulaap. Corona is gewoon een griepje. Daar gaat niemand dood aan.”
Aan het woord is een man, kaal en twee meter hoog en breed.
Hij wil naar binnen zonder karretje.
En dat mag niet van de dienstdoende Albert Heijnmedewerker.
Die is lichtbruin, jong en iel. Bijna spichtig.
Maar hij wijkt niet van zijn post.
De vergelijking met ‘brulaap’ doet hem niet verblikken of verblozen.
Kaal en twee meter hoog en breed komt er niet langs ook al staat die dreigend op 20 centimeter voor hem.
De medewerker biedt zelfs de man een nagelnieuw muntje voor een karretje aan.
Maar dat is paarlen voor de zwijnen.
Letterlijk.
Er hangt duidelijk een handgemeen in de lucht.
Ik twijfel of ik me er tegenaan moet bemoeien.
De klappen zullen dan waarschijnlijk voor mij zijn.
Kaal en twee meter hoog en breed kiest uiteindelijk schreeuwend eieren voor zijn geld en beent naar de winkelwagentjes.
“Hij heeft wel gelijk”, zegt een vrouw tegen niemand in het bijzonder, “Corona stelt niets voor.”
Zelden ben ik verbijsterd.
Maar nu wel.
Ik houd van Almere.
Maar af en toe waan ik me in een open inrichting.
