“Dit is waar het om gaat”, zegt wethouder Froukje de Jonge van het CDA in haar kamer in het stadhuis.
Ze heeft me uit de doeken gedaan hoe de armoedebestrijding in Almere een boost gaat krijgen.
Het stuk van ongeveer 500 woorden zit al in mij hoofd.
Ik kijk stiekem op de klok.
Zes uur.
Thuis staan de piepers waarschijnlijk al op.
Buiten regent het pijpenstelen.
Ik weet dat de wethouder een sportief tiepje is.
“Ben je op de fiets?”, vraag ik.
Somber knikt ze.
‘M’n haar’, zie ik de wethouder denken.
“Ik ben ook op de fiets”, zeg ik. “We hebben allebei wind mee.”
“Zullen we het eerste stukje samen fietsen?” vraagt de wethouder.
Gedeelde smart is halve smart.
Ik woon in Parkwijk, zij een stukje verderop.
In de stortregen halen we onze fietsen van het slot.
Ik ben op een flitsende fiets met dertig versnellingen.
De wethouder op een zwarte opoefiets.
Met één versnelling.
Gezellig keuvelend fietsen we richting Parkwijk.
Haar capuchon waait af.
Het deert haar niet meer.
Nergens is een auto te bekennen, maar toch stoppen we keurig voor het rode verkeerslicht.
Met de wethouder erbij moet ik nu ook wel in de remmen.
