Over racende scootmobielen in het voetgangersgebied ben ik al duidelijk geweest. Flink bekeuren. Over bakfietsmoeders heb ik het al vaker gehad. Een gevaar op de fietspaden.
Ik kwam een nieuw fenomeen tegen. Een moeder die vanuit de auto fietsles gaf aan haar kleine dochter. Voor mij op het semi-fietspad langs de Cinemadreef rijdt een witte auto, met de alarmlichten aan. Links van haar slingert het meisje op haar peuterfietsje.
“Rechtuit”, roept de moeder door het geopende portierraam. “Goed zo.”
Ik wil op mijn elektrische fiets de auto passeren, maar mams slingert net zoals haar dochtertje.
Bloedlink.
Ik ga er maar eens naast rijden.
“Kan ik je veilig passeren?”, vraag ik aan mams.
“Hier links”, negeert mams mij tegen haar dochtertje.
Maar dat weet het verschil niet tussen links en rechts. Even dreigt ze van de stoep te storten.
“Andere kant op”, schreeuwt mams.
“En ja je kan erlangs.”
Ik versnel als dochterlief linksaf gaat.
En mams ook.
Met een ruk aan het stuur weet ik een aanrijding te voorkomen.
Mams toetert venijnig.
En wijst op haar voorhoofd.
Inderdaad, compleet getikt
