Robert Mienstra, (mobile) Journalist in Almere

“Wat is het waardeloos om van Stad naar Haven te fietsen”, klaagt mijn vrouw Jessica.
Ze is een enthousiast fietsster in Almere.
Elektrisch weliswaar.
En zonder helm.
“Maar ik fiets nooit sneller dan 15 kilometer”, is daarbij haar argument.
Daar waar ik overigens makkelijk de 35 haal.
Zij het flink opgevoerd.
“Die kluft bij het Oor is een verschrikking”, zegt Jessica, “bij deze wind tegen kwam ik zelfs in z’n highstand bijna niet omhoog. Vroeger was het veel beter met dat tunneltje bij de sauna onder de A6 door.”
“Dat was inderdaad wel een veel fietsvriendelijker route”, zeg ik, “maar ja toen kwam de Floriade, en dus die kluft van jou.”
“Er was een oude man die op weg naar het Oor halverwege van zijn fiets af moest omdat hij het niet redde”, zegt Jessica, “en er was een moeder met twee kinderen op de fiets die die hele kluft lopend omhoog moest. Als je wind tegen hebt, is het daar erger dan de Ardennen.”
Daar fietsten we wel eens echte bergetappes als vakantiefietsers.
“Maar jij hebt het gehaald?”, vraag ik.
“Net aan”, zegt ze. “En de ambtenaar die deze kluft bedacht heeft, zit echt nooit op de fiets. Dat moet een automobilist zijn.”…

In de raadszaal staat een borstbeeld van de koning en aan de muur hangt het logo van de gemeente.
En nu komen daar nog eens de vlag van Nederland en de vlag van Almere waarschijnlijk bij.
Dit om onze eenheid te benadrukken.
Welke eenheid?
Als er iets gepolariseerd is, is het wel de gemeenteraad van onze stad.
Eenmansfractie DENK diende de motie voor plaatsing van de vlaggen in.
In 2017 had de PVV exact dezelfde motie ingediend.
Het is dus het  betere jatwerk van DENK.
En in 2017 stemde de  fractievoorzitter van DENK, Hassan Buyatui, toen nog raadslid van de PvdA, tegen die vlaggenmotie, aldus de PVV.
Alleen maar omdat die motie destijds van de PVV was.
En alles wat de PVV wil, daar is dat raadslid tegen.
En nu… alles voor de bühne, hop, dezelfde vlaggenmotie indienen.
Had ik het woord ‘jatten’ al gebruikt?
Forum voor Democratie gaat de motie van DENK mede-ondertekenen.
De PVV gaat voor de motie van DENK stemmen.
Dat toont dan wel meer een rechte rug van die partijen.
Ik denk even aan de boeren op het Malieveld in Den Haag.
Forum steunde daar de Nederlandse vlaggen met verve.
Maar die moeten dan wel ondersteboven hangen.…

“Vanavond eten we patat”, zegt mijn vrouw Jessica.
Het vet begint te snirsen.
Juichend springen onze vier kleinkinderen op.
“Hoera patat. Ik wil ook drie kroketten”
“En ik kipnuggets”
“Frikadellen”, roept de volgende.
Tevreden over zoveel enthousiasme zet Jessica de mayo, de curry en de ketchup op tafel.
En een schaaltje gesneden komkommer.
Maar dat sla ik altijd over.
Er zijn grenzen.
Donderdagavond vergaderde de gemeenteraad over gezond en duurzaam voedsel in de stad. Dit omdat er volgens de organiserende partij – welke zou dat zijn? – te veel fastfoodzaken in Almere zijn met voor het overgrote deel ongezond en dierlijk eten.
Niet uit te leggen aan mijn kleinkinderen.
En het maandelijkse feestje ga ik niet verstoren.
“Lekker bunkeren”, roept de oudste kleinzoon als hij een handvol patatjes naar binnen propt.
Na afloop is de tafel een grote vette kliederzooi.
Er is dus goed gegeten.
Daar hebben wij die fastfoodketens niet voor nodig.
Ik denk nog eens aan die Partij voor de Dieren.
Voor mij mogen ze alle fastfoodzaken per direct dichtgooien.
Maar van onze frituurpan blijven ze af.…

Wij doen thuis actief aan energiebesparing.
Voor negen uur ’s avonds gaat het licht niet meer aan.
De gordijnen gaan vroeg dicht om de warmte binnen te houden.
De verwarming gaat op 18 graden.
Ik liet ’s nachts altijd de stroom op de computer en printer in mijn kantoorkamertje aan staan.
Nu uit.
Mijn telefoon laad ik op de redactie op.
Thermo-ondergoed aanschaffen.
Warme truien kopen.
Waterbesparende douchekop en waterkraan.
Aluminiumfolie achter de radiatoren.
En ik heb een regenpak gekocht om altijd op de fiets te kunnen gaan.
Maar…
Als ik al die aankopen optel, vraag ik me wel af of die kosten opwegen tegen de besparing op de energiekosten.
Uiteindelijk kwamen we deze maand door al die uitgaven rood te staan.
“En ook worden de energierekeningen ook nog eens hoger”, foeter ik.
“We doen het ook voor het klimaat”, zegt mijn vrouw Jessica, “dat is ook wat waard.”
En toen ging ons centraal afzuigsysteem in de flat kapot.
Hop, 350 euro schade.
Ik denk dat wij een gevalletje voedselbank gaan worden.
Maar het klimaat is gered.…

Als de boeren verdwijnen, dan hebben we in Nederland niet meer te vreten.
Dat zeggen de boeren.
Dus er is stront aan de knikker.
Maar in de supermarkt zie ik allerhande agrarische producten die uit het buitenland komen.
De stickers op die verpakkingen zullen wel nep en fake zijn.
Net als al het nieuws in Nederland.
De boeren en andere wappies weten hoe alles echt zit, de rest van het land liegt.
Zo begrijp ik de boerenopstand tenminste.
En toch mogen we maar wat blij zijn met deze boerenoorlog.
“Als de boeren niet meer klagen, nadert het einde der dagen”, zei mijn oude, wijze oma vaak.
Dus volgens mij zit dat einde der tijden er nog lang niet in.
De boeren klagen niet alleen volop, ze zijn in opstand, breken de tent af, steken de boel in de hens en veroorzaken met hun mestvaalten ongelukken op de snelwegen.
Moest ik eens proberen.
Meteen op water en brood.
Zo ongelijk is Nederland. De boeren mogen alles afbreken, ik word al door handhaving van mijn fiets geplukt als ik over het Stadhuisplein fiets.
Als protest daartegen hang ik de omgekeerde Nederlandse vlag op z’n kop.
Dat zal ze leren.…

Het nieuwe college heeft geen standpunt ingenomen over het nieuwe Kunstmuseum. Ze schuiven het de raad in de schoenen.
Da’s lekker makkelijk. Dan houden de nieuwe wethouders het nog effe uit.
Als er al niet in augustus opnieuw geld gevraagd wordt voor de Floriade.
Goed, er is op dit moment alvast 13 miljoen gereserveerd voor het nieuwe Kunstmuseum
Dat wordt dus de Floriade 2.0. want die begon met 10 miljoen.
En nu een beetje meer.
Welke Almeerder zit nu te wachten op het volgende financiële debacle.
Een Kunstmuseum is voor de elite. En die woont in Overgooi. Een minieme minderheid.
Gaan de Partij voor de Dieren en de SP stemmen vóór een Kunstmuseum?
Hoogst onwaarschijnlijk.
Ze gaan toch niet het script schrijven voor de val van hun college.
Nu moet ik zeggen dat bij het beleven van de immersieve kunst in de voorloper van het Kunstmuseum, het paviljoen M, op de Floriade, mijn mond open viel.
Wat een wereld ging er voor me open.
Een zaaltje met groene pilaren en een tekenfilm.
Immersief betekent ‘onderdompeling’.
Dus eigenlijk ‘kopje onder’ voor het nieuwe college.
Of geen Kunstmuseum.…

We verlaten de camping in Amiens.
Ik tik ‘Bayeux’ in op de TomTom. We gaan daar de kerk bekijken en daarna de D-daystranden van Normandië.
Na ongeveer anderhalf uur leidt de Belgische damesstem van de TomTom ons van de snelweg.
“Neem de volgende afslag.”
Al snel dwalen we over de smalste landweggetjes van Picardië.
“Is dit wel goed”, vraagt mijn vrouw Jessica, “zo komen we er nooit.”
“De TomTom heeft het altijd goed”, zeg ik.
Maar inwendig slaat de twijfel toe.
Misschien had ik niet een vrouw als navigatiestem op de TomTom moeten nemen. Vrouwen en kaartlezen gaat nooit goed.
Ik parkeer langs de kant van de weg en stel een mannelijke navigatiestem in.
“Alsof dat wat helpt”, zegt Jessica.
Ze heeft inmiddels de papieren kaart op haar schoot.
“Omdraaien”, zegt ze, “terug naar de snelweg.”
“Keer om”, roept de TomTom na 5 minuten.
“Zet dat ding nu uit”, beveelt mijn vrouw, “en luister alleen naar mij.”
Tot mijn stomme verbazing rijden we een half uur later de snelweg weer op.
Drie uur later komen we aan op de camping bij Bayeux.
Pal voor de deur.
Zelden zo’n triomfantelijke blik naast mij gezien.…

Dit jaar hebben we de oude, rokende dieselcamper in de stalling laten staan.
We zijn op vakantie met de Skoda naar Frankrijk, met de tent.
Fietsen op de drager.
Doodkist op dak.
Die tent is een risicofactortje.
Die is al 20 jaar oud.
We vinden een plekje op een camping bij Amiens.
Na tien minuten wordt de stemming narrig.
Noch mijn vrouw Jessica noch ik weten hoe de koepeltent opgezet moet worden.
“Er ontbreken stokken”, roept Jessica.
“Kan niet, de tent moet met deze twee stokken opgezet”, zeg ik.
We knutselen een half uur verder.
De kampeerders rondom ons zijn er eens goed voor gaan zitten.
Een echtelijke ruzie over het tent opzetten is het hoogtepunt van dag.
We staan dus grof voor lul.
Ik ben inderdaad niet zo handig.
Als ik alleen al naar een stuk hout kijk, trekt het krom.
Na drie kwartier staat hij eindelijk.
Kort daarop begint het te stortregenen.
En ja hoor, de tent lekt en het grondzeil drenst door.
Mijn vrouw Jessica en ik kijken zwijgend ieder een andere kant op.
Om een echtelijk handgemeen te voorkomen.…