Journalist en podcaster in Almere

“In gelul kan je niet wonen”, zei PvdA’er Jan Schaefer ooit.
Wij schreven er in de krant al een paar keer over. In Almere is acute woningnood.
18.000 woningzoekenden voor een sociale huurwoning.
Voor de middenhuur is het al niet anders.
In Almere wonen woningzoekenden in groepen op zolders, in schuurtjes in de tuin, in garages, soms buiten op straat.
In gammele bootjes langs de vaarten.
In tentjes in het buitengebied.
Studenten kunnen nergens meer terecht.
Ik sprak een studente.
“Ik woon in een dorpje bij Apeldoorn”, vertelde ze, “bij mijn ouders. In Almere is geen plek voor me. Elke dag vier en een half uur reizen.”
De discussie in Almere gaat vaak over de Floriade.
Maar die moet ook over de woningnood gaan.
De gemeenteraad vergaderde de afgelopen twee weken over de woonvisie 2040.
“2040?”
“Ja, 2040.”
“Maar de mensen willen toch nu wonen.”
“Dat kan later besproken worden. Dat zetten we in juni op de gemeenteraadsagenda.”
In gelul kan je niet wonen.
In Almere ook niet.

Luister de column als Podcast

8 maart was internationale vrouwendag.
Ooit werd ik in een buurthuis geweigerd. Ik mocht er niet in. Het was internationale vrouwendag, dus… buurthuis voor mannen verboden.
Het huis was te klein toen ik door de achterdeur toch binnenkwam en doodleuk een broodje pikte van de met bloemetjes versierde schaal.
Het werd nog net geen knokpartij, maar de situatie werd buitengemeen dreigend.
Ik koos eieren voor mijn geld.
Tja, die internationale vrouwendag bestaat echt. Net als…
24 maart, de dag van het ambachtelijk ijs.
6 april, de dag van het tafeltennis.
25 mei, de dag van de handdoek
19 november, de dag van het toilet.
U gelooft dit niet?
Google weet alles.
Ik vier ze allemaal niet.
Ik vind het flauwekul.
Geef een dag een naam en je doet er inene toe.
1 juli, dag van de komkommer.
Echt waar.
8 juni, dag van het werkplezier.
Niemand viert die.
Maar afgelopen dinsdag begon het licht te schijnen.
Dinsdag 5 maart?
Internationale Ajaxdag!
Ik kijk al uit naar 2 augustus.
De dag van het bier.

“Ik zoek een huis in Almere”, zei ik in 1978 tegen een ambtenaar.
“Geen probleem”, zei ze, “wat zoekt u?”
“Een huis”, antwoordde ik. “Ik woon nu in een kraakpand in Amsterdam dat zo verzakt is dat het levensgevaarlijk is geworden.”
“Ik bel u vanmiddag even terug”, klonk het vriendelijk.
En inderdaad, dat waren nog eens tijden, de ambtenaar belde meteen terug.
“Ik heb een driekamerflat in Almere Haven voor u. Wilt u bezichtigen?”
“Niet nodig”, riep ik. “Ik neem hem.”
Twee weken later had ik de sleutel.
Dat waren nog eens tijden.
Ambtenaren die meteen terugbellen, huizen die beschikbaar zijn.
In Amsterdam schafte destijds iedereen die een woning zocht een koevoet aan.
Woongroepen schoten als paddenstoelen uit de grond, bedrijfjes ontstonden in de kraakpanden, kunstenaars vonden er een plekje.
Daarna was er meestal nog grote lol met de Mobiele Eenheid ook.
Een rookbommetje vergrootte de feestvreugde bij de Kroning.
Almeerders die 15 tot 20 jaar op een woning moeten wachten zijn geen Amsterdammers.
Of er zijn geen koevoeten te koop in Almere?
Maar gebouwen die lang leegstaan zijn hier wel.
Een kraakje is toch zo gezet?

Mop

“We gaan nu in beslotenheid verder”, zegt de voorzitter van de Politieke Markt in Zaal Haven.
Aha, knikken de raadsleden, de Floriade staat op de agenda.
Dus de pers moet opzouten.
Morrend met ‘lekkere democratie is dit’, verlaat ik de zaal.
Ik moet zelfs de hele gang uit.
Tja, ik zal toch maar met een glas aan mijn oor de boel afluisteren.
“Eindelijk is die vermaledijde pers weg, eindelijk onder ons”, verzucht GroenLinks.
“Ik weet nog een goede mop”, roept een VVD’er.
De raadsleden gaan er eens goed voor zitten.
“Nou, eentje dan”, staat de voorzitter toe, “maar niet zo’n lange als de vorige keer.”
“En niet een over blote dames”, neemt de ChristenUnie het woord. “Dat vindt de Heer niet goed.”
De mop wordt toegestaan.
Na een bulderend gelach, hervat de voorzitter de vergadering.
Dit had net zo goed openbaar gekund”, meent de PVV. “kunnen die journalisten ook een keer lachen.”
“Waar zouden we het ook al weer over hebben?”, hikt de voorzitter nog na.
“De bloemetjesmarkt”, herinnert de PVV haar.
“O ja”, knikt de voorzitter. “Zijn de collegepartijen voor?”
Dat zijn ze.
“Dan hebben we dat ook weer gehad”, hamert de voorzitter de vergadering af.
Tien minuten later hoor ik de mop.
Niet echt een voorpagina waardig.

De verkiezingen voor de provinciale staten worden op 20 maart gehouden.
Provinciale Staten? Wat is dat nou weer?
De Waterschappen worden dan ook gekozen.
Waterschappen? Huh?
Het leeft in Almere absoluut niet.
Af en toe een persberichtje vanuit Lelystad naar de krant dat er een lijsttrekker is gekozen die niemand kent in onze stad.
Verder hoor je niks over.
Ja, Klaasje Dijkhoff van de VVD die op de landelijke tv het klimaatakkoord onderuit schoffelt.
Op zich is dat een punt, die landelijke insteek, want de provinciale staten kiezen wel weer de eerste kamer.
Eerste kamer? Dat zijn toch bejaarde senatoren in driedelig grijs en mantelpak?
In Almere stemde in 2015 40,2 % van de stemgerechtigden bij de statenverkiezingen.
Landelijk was dat 47,7%
Bij de gemeenteraadsverkiezingen 2018 bleef Almere ook ver achter bij het landelijk gemiddelde: 45,5% in Almere, tegen ongeveer 55% landelijk.
Als de trend zich doorzet, zou Almere op 20 maart voor de statenverkiezingen zo maar ergens in de 30 – 40% terecht kunnen komen.
We vinden in onze stad blijkbaar alles best.
Of de democratie is op sterven na dood.

Op de voordeur van het stadhuis staat binnenkort te tekst van artikel 1 van de grondwet. Dit heeft de gemeenteraad besloten.
“Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan.”
Een mooie tekst, waarover we publiceerden op onze site.
En… op onze facebook.
Nou, dat hebben we geweten.
Een kleine greep uit de reacties.
“Bovenste is voor de migranten, ‘t onderste voor ons.”
“He, he eindelijk gaan de autochtone Nederlanders hun gelijke rechten krijgen.”
“Is deze tekst uit de oudejaarsconference ,lachen!!”
Verbijsterd lees ik de reacties.
Vooruit.. nog eentje.
“Er bestaan woorden zo hol en zo leeg dat je er hele volkeren in op kunt sluiten.”
We hebben het over onze grondwet.
Ik denk aan een tekst van een politieke beweging die ooit actief was in Nederland.
‘Voor het zedelijk en lichamelijk welzijn van een volk is nodig een krachtig staatsbestuur, zelfrespect van de natie, tucht, orde, solidariteit van alle bevolkingsgroepen en het voorgaan van het algemeen (nationaal belang) boven het groepsbelang en van het groepsbelang boven het persoonlijk belang.’
Ik kan de facebookreacties al voorspellen:
“Links geraaskal. Solidariteit van alle bevolkingsgroepen?” Laten ze eens aan ons denken.”

“Brigitte Bardot, Bardot, die heeft ze niet zo maar zo”, zong ik samen met mijn vriendjes als jochie begin jaren zestig.
Daarbij maakten we suggestieve handgebaren over het denkbeeldige gemoed van BB, zoals de filmster destijds genoemd werd.
De versie van de Emeralds van dit liedje kwam in 1961 binnen no-time op nummer één in de hitparade.
En wij als straatschoffies vonden het geweldig.
We hebben het hier over 57 jaar geleden.
Een Almeerse schilderes exposeerde vorige week in gezondheidscentrum een verdienstelijk schilderij van ‘Brigitte Bardot, Bardot, die heeft ze niet zo maar zo.’
Haar wereldberoemde welving was zichtbaar.
Maar niet meer dan dat.
Twee bejaarde dames liepen te hoop in het gezondheidscentrum.
Oudjes uit de tijd van de Dolle Mina’s uit diezelfde jaren zestig.
Dit schilderij was vrouwonvriendelijk, vonden ze.
Die welving, daar ging het om.
Een welving die best wat bloter had gemogen, dunkt me.
Vrouwen die een aardige bos hout voor de deur hebben, laten dat graag zien.
Tenminste dat zie ik vaak in het programma ‘Hoe heurt het’ van Jort Kelder.
Wie is de maat in deze discussie.
Dat is Maxima.
Die schroomt niet om haar appeltjes van oranje in galajurken prominent te showen.

“De koopkracht van de Nederlandse bevolking is in 2017 met 0,5 procent gegroeid. In Almere was de groei bijna twee keer zo sterk: 0,9 procent. Van de grote gemeenten is dat het hoogst van heel Nederland. Dat meldt het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS).”
Dit meldde Almere DEZE WEEK onlangs.
Ook online.
Onderbuik Almere reageerde op onze facebook:
Judith v.E:  CBS is centraal bureau voor de sprookjes
Rolf H.:  Tjonge… Jullie laten ook zand in de ogen strooien he
Asha V.:  Ik geloof er niets van. sprookjes. Is niks van waar
Arnold B.: Weer een broodje aap verhaal en propaganda van de overheid.
Peter B.: Dit is natuurlijk een kletsverhaal:
Erik L.: Laat je niets wijsmaken!
Natuurlijk, wantrouwen is een goede raadgever als je de juiste vraag stelt: klopt dit? Waar komen de cijfers vandaan?  Kan ik bewijzen dat het anders zit?
Nu is het CBS niet zo maar een instantie. Die heeft nogal wat cijfers.
Onderbuik Almere heeft blijkbaar andere cijfers en keiharde bewijzen dat het CBS er helemaal naast zit.
Alleen, Onderbuik Almere roept van alles op Facebook.
Ik ben heel benieuwd naar haar onderzoeken, cijfers en bewijzen.
Onderbouwingen zie ik graag in mijn mailbox.
Ontvang ik niets?
Dan is slechts één conclusie mogelijk: het IQ van sommige Almeerders is encyclopedisch klein.

Bam.
Toen lag zaterdagochtend de elektriciteit eruit.
En het water.
En de stadsverwarming.
En internet.
En de telefoon.
“Kijk eens op internet wat er is”, zegt mijn vrouw Jessica.
Zuchtend houd ik mijn telefoon omhoog. “Die doet dus niks meer.”
“Misschien is er echt een ramp”, zegt Jessica. “Dit is natuurlijk wel hét moment waarop de Russen ongestoord kunnen binnenvallen.”
Jessica loopt naar de rommelkast en komt terug met een transistorradio.
“Uit het atoombommen-rescue-pakket”, grijnst ze.
Jessica is voorbereid op calamiteiten.
Radio op batterijen, zaklamp met extra batterijen, eerstehulpdoos met handboek, lucifers in waterdichte verpakking, waxinelichtjes, warmhouddekens, gereedschapsset en een waarschuwingsfluitje.
Geheel volgens de officiële regels van de rijksoverheid.
Onze provinciale rampenzender zendt muzak en reclame uit.
Niets over al die storingen.
“Lekkere rampenzender”, bromt Jessica. “Die zitten zeker allemaal aan de koffie.”
Ik kijk vanaf de dertiende verdieping naar buiten.
“Geen tanks en geen jachtbommenwerpers”, constateer ik, “en ook de dijken zijn niet doorgebroken. Er is geen revolutie.”
“Maar wat is er dan wel?”, vraagt Jessica, “dit lijkt meer dan een gewone stroomstoring.”
“Als het kwaad geschied is en er is weer internet, dan zullen we het weten”, zeg ik.
“Ja”, zegt Jessica, “berichtgeving in het Russisch.”

Wat is de grootste ergernis in de supermarkt?
Een rij met voornamelijk vrouwen!
Die moeten allemaal een kletsikapraatje maken met de caissière.
Na de riedel… “heeft u een klantenkaart? Nee, wilt u er een, dan kunt u nu dit formuliertje invullen. Spaart u voor de handdoeken? Wilt u zegels? Ah, u heeft 4 volle boekjes. Even controleren. Oh, u bent de haarlak vergeten? Gaat u maar even halen. Ik wacht wel even. Oh, natuurlijk, u wilt er een tasje bij. Wilt u een bonnetje?”
… volgt het kletspraatje. Over het weer, de kinderen die op dezelfde school blijken te zitten, het gaat over helemaal niks.
Waarna de vrouwen steevast naar de caissière terugkeren om te klagen dat ze die 10 cent korting op het halfje zoutloos wit niet hebben gehad.
Wat toch weer wél zo blijkt te zijn.
Nog 6 kletstantes te gaan…..
Nee, dan wij mannen.
Wij komen voor een krat bier en de borrelnoten.
Tegen de caissière zeg ik steevast:
“Op al jouw vragen is mijn antwoord ‘nee’.”
Soms probeert Tanja het: “Wilt u…”
Een grom mijnerzijds doet altijd het mutsje zwijgen.
En weg ben ik.
Binnen 2 minuten.
Ik pleit voor mannen- en vrouwenkassa’s in supermarkten
Die eerste worden per definitie ‘snelkassa’s’.