Jarenlang was het Spoorbaanpad een van de gevaarlijkste fietspaden in Almere. Misschien wel van het land. Overvallen waren ooit aan de orde van de dag. Totdat er hinderlijke bosschages waren gekapt en het fietspad verbreed.
Dus ik maak er nu vaak gebruik van. Ook afgelopen maandagavond rond kwart over zeven. Ik fiets over het Spoorbaanpad naar de studio van Omroep Almere. Ik race (elektrisch opgevoerd met 28 km/u) langs het Leger des Heils in Stad, langs de camerabewaking die daar staat en kom op het donkere, bochtige stuk door het park.
Plotsklaps duikt een man op tussen de bomen uit en doet een verwoede poging me bij mijn arm te pakken. Ik schreeuw hem vol in het gezicht, stuur iets naar links, en weet de aanvaller te ontwijken. Inmiddels fiets ik 35 km/u.
Ik weet niet eens meer of ik echt schrok. Maar op het moment dat het gebeurde ging mijn mind over naar mijn judo-verleden. Als het mis was gegaan was het in ieder geval matten geworden. Als bejaarde had ik waarschijnlijk wel verloren en was ik mijn portefeuille, mobiel en ook mijn fiets kwijtgeraakt.
Maar in gedachten had ik al een leuke verwurging toegepast en dan effe 20 seconden volgehouden na het aftikken.
Maar wat is nu wijsheid?
In ieder geval niet meer ’s avonds over het Spoorbaanpad bij het Leger des Heils fietsen. We gaan het niet opzoeken.
’s Avonds laat vanuit de studio ben ik teruggefietst via het Tsjaikovski -pad.
Maar ja, dan kom je richting Stad weer door het donkere Den Uylpark, bleek toen. Ik ga terug naar mijn Amsterdams verleden. Toen had ik altijd een flinke fietsketting aan mijn stuur hangen.
Voor het geval dat.