Nu is het echt oorlog.
Ik ga niet meer opzij.
Voor de terror-bikes van 55-plussers.
Hun e-bikes.
Een paar jaar geleden reden ze nog in hun te dure auto’s door Almere.
De enige twee verkeersregels die ze hanteerden waren:
1. Ik heb altijd voorrang.
2. Ik rijd sneller, dus ik heb voorrang.
Regels die ze nu op hun terror-bike hanteren.
Ruim dertig over het fietspad.
Alleen maar voorrang nemend.
Vragend om ongelukken.
Schreeuwend tegen kinderen die naar school fietsen.
“Aan de kant!”
Om vervolgens vlak voor een tegenligger naar rechts te schieten.
Met zo’n verontwaardigde blik in de ogen.
55-plussers op een terrorbike?
Het zijn de nieuwe petjes.
Die vroeger dit gedrag vertoonden met hun opgevoerde brommertjes.
Als ik inhaal en er zit zo’n peervormige 55-plussende bejaarde achter me met haar bel te rinkelen?
Ik ga dus niet meer opzij.
Minstens zo erg…..
Die elektrische bakfietsen van de kinderopvangcentra.
Met van die juffies achter het stuur die twee jaar geleden gezakt zijn voor hun verkeersexamen.
Met 8 kinderen in de fietsbak.
’s Ochtends op het fietspad scheurend tussen de schooljeugd.
Ja, dames, ik ben er klaar mee.
Oorlog aan de terror-bikes.
