Afgelopen dinsdag kreeg ik tijdens mijn afscheidsreceptie als journalist van burgemeester Hein van der Loo de erepenning van de stad uitgereikt.’s Avonds laat ik hem aan mijn vrouw Jessica zien.
“Kan je met die penning ook mee betalen?”, vraagt ze.
Ik voel een column borrelen.
Maar ja… gestopt.
De afscheidsreceptie vond ik overweldigend. Wat ik lastig vond was dat ik lang niet iedereen de aandacht kon geven die ik had gewild. Het was te druk daarvoor. Ruim 160 mensen. Iedereen excuses daarvoor.
Het was overweldigend, de speeches, de erepenning, een auto vol cadeaus, voor een jaar drank, tientallen kaartjes met de meest ontroerende teksten en wensen, Prachtige gedichten van Wim Trieller. Planten om tussen mijn geraniums te zetten. En een vol pensioenfonds. Daar heb ik inmiddels een gimbal (stabilisator voor de telefoon) en een drone voor aangeschaft om mooie filmpjes te maken.
Maar ja, ik ben 70. Ik snap niks van die apparaten. Dus vlieg ik mijn kleinzoon dinsdag in voor hulp.
Ook een opvallend cadeau: een mok met de afbeelding van Trump. Wat heb ik al die jaren verkeerd gedaan?
Mijn vrouw Jessica ziet de mok: “In de vuilnisbak daarmee. Wacht effe ik gooi hem uit het raam.”
Ik weet hem te redden. Trump staat nu tussen mijn onderscheidingen in.
Iedereen bedankt voor een fantastisch afscheid. Overweldigend en beduusd makend. Woorden schieten mij zelden tekort. Maar nu wel. Allemaal zo bedankt!!
Ik bezocht op de middag van het afscheid Bert Gijsberts. Hij ligt helaas weer in het ziekenhuis en kon dus niet komen. Dus ik ’s middags naar hem toe op ziekenbezoek. Hij leerde mij – zoals zo vaak – een belangrijke les: “Je netwerk gaat wegvallen. Dat moet je zelf gaan onderhouden.”
Dus als er mensen zijn die nog een keer koffie met me willen drinken: mail@robertmienstra.nl
Ik betaal. Ik heb nog wat over van het pensioenfonds.
En nog maar een keertje, want ik ben trots.
