BB

door | 3 december 2018 | Columns

“Brigitte Bardot, Bardot, die heeft ze niet zo maar zo”, zong ik samen met mijn vriendjes als jochie begin jaren zestig.
Daarbij maakten we suggestieve handgebaren over het denkbeeldige gemoed van BB, zoals de filmster destijds genoemd werd.
De versie van de Emeralds van dit liedje kwam in 1961 binnen no-time op nummer één in de hitparade.
En wij als straatschoffies vonden het geweldig.
We hebben het hier over 57 jaar geleden.
Een Almeerse schilderes exposeerde vorige week in gezondheidscentrum een verdienstelijk schilderij van ‘Brigitte Bardot, Bardot, die heeft ze niet zo maar zo.’
Haar wereldberoemde welving was zichtbaar.
Maar niet meer dan dat.
Twee bejaarde dames liepen te hoop in het gezondheidscentrum.
Oudjes uit de tijd van de Dolle Mina’s uit diezelfde jaren zestig.
Dit schilderij was vrouwonvriendelijk, vonden ze.
Die welving, daar ging het om.
Een welving die best wat bloter had gemogen, dunkt me.
Vrouwen die een aardige bos hout voor de deur hebben, laten dat graag zien.
Tenminste dat zie ik vaak in het programma ‘Hoe heurt het’ van Jort Kelder.
Wie is de maat in deze discussie.
Dat is Maxima.
Die schroomt niet om haar appeltjes van oranje in galajurken prominent te showen.